มีรูปถ่ายรูปหนึ่ง
มันไม่มีตัวตนในโลกสามมิติ
เป็นเพียงการประสานกันของเลขฐานสองในเครื่องมือดิจิตอล
เศษเสี้ยวหนึ่งของใบหน้าฉัน
เธอถ่ายมันเอาไว้ในวันวาน
เพียงเศษเสี้ยวหนึ่งของใบหน้าฉัน
ฉันกลับพบว่าเธอเก็บทุกสิ่งทุกอย่างในตัวฉันได้ครบถ้วน
ร่างกาย หัวใจ ความคิด ความรู้สึก
กระทั่งทุกอณูแห่งจิตวิญญาณ
หรือตัวตนในโลกสามมิติ และอีกหลายตัวตนในมิติที่สี่
แล้วฉันก็คิดว่าเธอเป็นคนที่รู้จักฉันมากที่สุดในโลก
จากรูปถ่ายรูปนั้น
เพียงเศษเสี้ยวหนึ่งของใบหน้าฉันที่เธอถ่ายเก็บไว้
เธอรู้จักทุกแง่มุมของชีวิตฉัน
รู้จักทุกความรัก ความเศร้า ความเจ็บปวด และหยดน้ำตาที่ฉันมี
แต่กาลเวลาผันผ่านนานเกินไป
รูปนั้นชำรุดเลือนรางในความทรงจำ
มากพอ ๆ กับความรู้สึกที่เธอมีต่อฉัน
เวลาอาจไม่ใช่ยา แต่การเยียวยาต้องใช้เวลา
เธอใช้มันไปหมดแล้ว แต่ฉันยังไม่ได้เริ่มต้น
มีรูปถ่ายรูปหนึ่งจากเธอ, คนที่รู้จักฉันมากที่สุดในโลก
อย่างน้อยฉันก็เชื่อเช่นนั้นตลอดมา
รูปนั้นอาจยังคงอยู่ หรือถูกทำลายทิ้งไปแล้ว ไม่ใช่เรื่องสำคัญ
หวังเพียงว่า, รูปถ่ายรูปนั้นจะไม่ใช่การประสานกันของเลขฐานสองในเครื่องมือดิจิตอล
ที่เธอถ่ายเอาไว้ด้วยความบังเอิญเท่านั้น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น