คนไร้ค่า

หากเธอต้องการหัวใจ
จะเชือดออกวางให้ดังใจหมาย
หากเธออยากให้ฉันตาย
จะทอดร่างวางวายไว้แทบเท้า

แต่จะรักเท่าไหร่ก็ไม่พอ
เพราะคนที่เธอรอก็คือเขา
ฉันรักมั่นชั่วกาลนานเนา
ไม่เทียมเท่าเสี้ยวนาทีที่เขามอง

ฉันไม่มีสิทธิ์แม้แต่เพียงคิด
ฉันไม่มีแม้สิทธิ์เป็นที่สอง
คนไม่รักแม้ปีนป่ายคิดหมายปอง
ถึงคราวหล่นก็ร่ำร้องร้าวระทม

เพราะหลงรักคนที่ใจไม่ควรรัก
จึงอิ่มรสอกหักรักขื่นขม
เพราะเธอมีคนอื่นไว้ชื่นชม
จึงเจ็บจมใจช้ำน่วมน้ำตา

ต่อให้ฉันควักหัวใจให้เธอเก็บ
แล้วล้มเจ็บขาดใจไปต่อหน้า
แม้ร้องร่ำทุรนทุรายวายชีวา
ก็ไร้ค่าเกินกว่าเธอจะเผลอมอง

๒๖ เม.ย. ๕๗

นิรโทษกรรม (๔)

และคุณจะยกโทษให้คนฆ่า
คุณจะไม่ตามหาว่าใครผิด
คุณจะทำนิติรัฐให้สิ้นฤทธิ์
ปกปิดความริยำย่ำคนตาย

คุณเหยียบหัวประชาชนยืนบนแท่น
เอ่ยวาทะหนักแน่นในความหมาย
โอ้อาลัยแด่ซากร่างวางวาย
แสร้งเศร้าฟูมฟายไม่อายฟ้า!

คุณบอกรักประชาชนจนล้นปาก
จึงตกต่ำสำรากเหยียบรากหญ้า
นิรโทษฯ ให้หมดเข่งตะเบ็งมา
ใครจะฆ่าก็ไม่ผิดไม่ติดใจ

หากวันหนึ่งคุณตาย - คนร้ายฆ่า
วิญญาณคุณจะตามหาคนผิดไหม
จะธำรงนิติรัฐหรืออย่างไร
หรือคุณยินดีให้นิรโทษกรรม!

๒๔ เม.ย. ๕๗

แววตา

ฉันเกลียดแววตาแบบนั้น
โปรดอย่าใช้มองฉันได้ไหม
ขอโทษที่มากวนใจ
จะรีบหนีให้ไกลไปให้พ้น

ขอโทษที่เผลอใจไปแอบรัก
คงลำบากใจนักจึงหมองหม่น
ขอโทษหากเธอต้องทุกข์ทน
ฉันคือคนที่ไม่ควรผ่านเข้ามา

หากเธอเกลียดก็บอกมาว่าเธอเกลียด
จะหยามเหยียดอย่างไรก็ไม่ว่า
แต่โทษทัณฑ์ทรมานผ่านแววตา
กรีดใจอย่างแช่มช้ากว่าคำใด

ฉันเกลียดแววตาแบบนั้น
ขอเธออย่ามองฉันได้ไหม
หากเธอรังเกียจมากจะจากไป
แต่อย่าใช้แววตาฆ่าฉันเลย

๒๒ เม.ย. ๕๗

วาทกรรม (๒)

นั่นแหละคือวาทกรรมย่อยง่าย
รอเขาเคี้ยวแล้วคายมาให้
บวกวาทะอคติเข้าไป
ก็อร่อยบรรลัยรอคุณกลืน

นั่นแหละคือวาทกรรมแดกด่วน
ล้วนแต่คำประกาศดาษดื่น
เหมาะกับเหล่ามนุษย์หาจุดยืน
โดยไม่ฝืนใช้สมองตรองชั่วดี

ยึดมั่นถือมั่นในวาทะ
ท่องบ่นต่างคำพระไว้ปราบผี
โอ้ว่าสิทธิ์เสมอภาคและเสรี
โดยไม่มีบริบทปรากฏการณ์

เอ้าเร่งสร้างวาทกรรมนำความคิด
แปะติดคำปราชญ์สะอาดสะอ้าน
กลบเกลื่อนเรื่องชั่วช้าสามานย์
พอให้คนดักดานได้มั่นใจ

นั่นแหละคือวาทกรรมย่อยง่าย
เขาเคี้ยวแล้วถุยน้ำลายแถมมาให้
กลืนแล้วก็เชิญพ่อพ่นต่อไป
อย่าเผลอใช้เศษสมองตรองเลยนะ!

๑๗ เม.ย. ๕๗

คิดถึง (๕)

ฆ่าฉันให้ตายยังง่ายกว่า
โปรดเลิกเอ่ยคำว่าห้ามคิดถึง
ทุกห้วงความรู้สึกลึกซึ้ง
เร้ารึงแต่ดวงหน้าแววตานั้น

สลัดทิ้งอย่างไรก็ไม่หลุด
เว้นแต่หยุดลมหายใจฉัน
แม้หยุดห้วงโคจรตะวันจันทร์
ฤๅหยุดฝันหยุดได้หัวใจตน

รอยยิ้มดุจดวงตะวันหวาน
แววตาร้าวรานเหมือนจันทร์หม่น
เธอคือโลกความคิดถึงของหนึ่งคน
เป็นจักรวาลที่เวียนวนจนชั่วกัลป์

อย่าห้ามความคิดถึงเลยที่รัก
คงอยู่ได้ไม่นานนักหรอกใจฉัน
คลื่นคิดถึงเมื่อถาโถมโรมรัน
คงสักวันทุรนทุรายตายไปเองฯ

๙ เม.ย. ๕๗

ไยจึงเอ่ยคำรักอย่างง่ายง่าย

ไยจึงเอ่ยคำรักอย่างง่ายง่าย
หรือรักไร้ความหมายเมื่อเอื้อนเอ่ย
รู้สึกจากใจหรือไม่เคย
ใจเต้นแรงหรือชาเฉยเมื่อเอ่ยมา

กี่หมื่นแสนความคำนึงจึงเรียกรัก
กว่าข้ามพ้นคนรู้จักนานหนักหนา
บ่มหัวใจข้ามผ่านกาลเวลา
จึงได้รักอันมีค่ามาครอบครอง

คำว่ารัก, เธอเอื้อนเอ่ยเผยเพียงฉัน
หรือแบ่งคำนั้นออกเป็นสอง
ฤๅอ้อมกอดชิดใกล้เคยได้ตระกอง
เป็นละอองภาพฝันลวงตา

เมื่อเธอเอ่ยคำรักอย่างง่ายง่าย
จึงมีรักมากมายไม่ซ้ำหน้า
ฉันก็แค่คนหนึ่งซึ่งผ่านมา
เธอเบื่อแล้วก็เอ่ยลาไม่อาลัย

คำว่ารัก, เธอเอื้อนเอ่ย-ไม่เคยจำ
แต่บางคนยังเจ็บช้ำร่ำไห้
ขอโทษที่ยังรักยังฝังใจ
เพราะอ่อนแอเกินไป, ไม่กล้าลืม

๘ เม.ย. ๕๗

ไม่รัก

เออ-ไม่รัก, พูดก็ได้ว่าไม่รัก!
อยากฟังฉันพูดนักจะพูดให้
หากฟังแล้วรู้สึกสบายใจ
พูดก็ได้, จะกี่ครั้งก็ฟังเอา

คำรักของฉันมันน่าชัง
เธอพูดไม่รู้ฟังครั้งแล้วครั้งเล่า
ฉันมันแสร้งไม่รู้ตัวมัวเมา
ปิดหูตาอย่างคนเขลาไม่เข้าใจ

เออ-ไม่รัก, จะพูดให้ว่าไม่รัก
อยากฟังนักก็จะพูดพอใจไหม
ขอโทษที่ฝันสูงเกินไป
เกินจะคิดคว้าไขว่ - ดีไม่พอ

เลิกอ้างเหตุผลร้อยพัน
รู้ว่าฉันไม่มีสิทธิ์คิดร้องขอ
เมื่อมิใช่คนแสนดีที่เธอรอ
เป็นหัวหลักหัวตอก็ขอลา

เออ-ไม่รัก, ฟังอีกไหม-ไม่ได้รัก!
อยากฟังนักจะพูดพร่ำด้วยเสียงพร่า
จะตะโกนให้เธอฟังทั้งน้ำตา
ทั้งที่รักเกินกว่าจะกล้าลืม

๑ เม.ย. ๕๗