เมื่อวาน ผมเพิ่งได้ทำ Quiz ใน FaceBook ว่าด้วย "คุณคือใครในมหากาพย์ มหาภารตะ" ผลออกมาว่า ผมคล้าย "กรรณะ" กรี๊ด ๆ ๆ ตัวละครในดวงใจ (คำพูดที่ Quote มาจากเรื่องที่อยู่ซ้ายมือของบล็อกก็เป็นคำพูดของกรรณะครับ) ที่แต่คำบรรยายดูจะไม่ถูกใจจอร์จไปหน่อย แถมรูปยังเอารูปตอนเข็นรถมาอีก แน๊ รูปเท่ ๆ อย่างตอนแผลงศรไม่เอามาเลย (ว่าแล้วก็เอามาเองซะเลย แฮ่ ๆ)
จะด้วยความไม่ถูกใจ หรืออัดอั้นตันใจอย่างไรก็แล้วแต่ ผมก็ได้เขียนเกี่ยวกับตัวละครนี้ไว้ยืดยาวพอสมควร เลยคิดว่าน่าจะเอามาลงไว้ในบล็อกเผื่อเก็บไว้อ่าน หรือเผื่อว่าหลายคนที่ได้อ่าน อาจจะเข้าใจตัวละครนี้มากขึ้น และเข้าใจว่า ทำไมผมถึงชอบ... ฝ่ายร้าย ไม่สิ พระรอง ก็ไม่อีกแหละ เอาเหอะ จะเป็นอะไรก็คือ "กรรณะ" ก็แล้วกัน
กรรณะ เป็นตัวละครผมคิดว่าที่น่าเห็นใจที่สุดในเรื่องมหาภารตะ ชีวิตของกรรณะถูกกำหนดด้วยชะตากรรมทั้งชีวิต เขาเป็นบุตรของสุริยเทพ ควรจะได้เป็นพี่ชายคนโตของฝ่ายปาณฑพ (ฝ่ายตัวเอก) แต่โชคชะตากลับเล่นตลกให้เขาเกิดมาผิดเวลา! เหตุเพราะนางกุนตีในวัยสาวเพียงอยากทดลองมนตร์ บุตรพระสุริยเทพจึงต้องกลายไปเป็นคนในวรรณะศูทร เพราะนางกุนตีจำต้องทิ้งเขาไปเนื่องจากเกรงคำครหาที่มีลูกขณะที่ยังไม่ได้แต่งงาน คนเลี้ยงม้าจึงเก็บกรรณะไปเลี้ยง
ตลอดชีวิตของกรรณะ แม้จะปรากฏว่ามีฝีมือและวีรกรรมทัดเทียมกับอรชุน พระเอกของเรื่อง แต่ก็ไม่ได้รับการยกย่อง มีเพียงคำดูถูกว่าเป็นพวกวรรณะต่ำที่อาจหาญจะมาแข่งขันกับคนวรรณกษัตริย์อย่างอรชุน แม้ว่าหลายครั้งจะปรากฏว่า กรรณะเก่งกว่าพวกปาณฑพมากก็ตาม (ในฉบับสันสกฤตไม่สามารถอ่านได้ ในฉบับภาษาอังกฤษไม่แน่ใจว่าอ่านถูก แต่ในฉบับไทยจำได้ว่ากรรณะล้มภีมะได้แต่ไม่ฆ่าเพราะให้สัญญากับนางกุนตีไว้ และยิงธนูแม่นจนเกือบทำให้อรชุนสิ้นชีพไปครั้งหนึ่ง หากไม่ได้ฝีมือการขับรถศึกของพระกฤษณะช่วยไว้)
ไมตรีเดียวที่กรรณะได้รับมาจากมือของทุรโยธน์ ดังนั้นอาจพูดไม่ได้เต็มปากว่าถูกทุรโยธน์หลอกใช้ (แม้ว่าเจตนาแรกเริ่มของทุรโยธน์จะเป็นไปในทางหลอกใช้ก็ตาม แต่ในภายหลังทุรโยธน์ก็ปฏิบัติต่อกรรณะเฉกเช่นเพื่อนแท้คนหนึ่ง) เพราะฝ่ายธรรมะเองก็ปฏิเสธกรรณะแต่แรกเริ่ม โดยเฉพาะอรชุนที่ตั้งตัวเป็นศัตรูหมายเลขหนึ่ง กรรณะจะเหลือทางเลือกใดอีกนอกจากรับไมตรีของทุรโยธน์ และทุรโยธน์เองก็ปฏิบัติต่อกรรณะอย่างเพื่อนที่ดีที่สุดจริงๆ ทั้งมอบทรัพย์สมบัติ มอบแคว้นให้ครองเพื่อเป็นการเชิดหน้าชูตาและเปลี่ยนสถานะทางสังคม หรือบางครั้งที่กรรณะไม่เห็นโดยกับแผนลอบกัดพวกปาณฑพของทุรโยธน์ กรรณะก็ปฏิเสธไม่เข้าร่วม และทุรโยธน์ก็ไม่ได้บีบบังคับให้เข้าร่วมหรือบอกเลิกคบกับกรรณะแต่อย่างใด ทั้งสองยังคงมิตรภาพที่ดีอย่างเสมอต้นเสมอปลาย จนมีผู้กล่าวว่า มิตรภาพระหว่างอรชุนและกฤษณะเป็นมิตรภาพที่ยิ่งใหญ่ก็จริง แต่ไม่เท่ามิตรภาพของกรรณะและทุรโยธน์
ในนวนิยายเรื่อง "โรงเรียนที่เงียบที่สุดในโลก" นวนิยายเข้ารอบสุดท้ายซีไรต์ของปีที่ผ่านมา ของฟ้า พูลวรลักษณ์ มีตอนหนึ่งที่ตัวละครถกเถียงกันถึงความสำคัญระหว่างสองตัวละครคือ กรรณะ และอรชุน ตัวละครหนึ่งได้แสดงทัศนะว่า การขาดกรรณะไปอาจทำให้เรื่องขาดหายไปสักบรรพสองบรรพ แต่หากขาดอรชุนไป มหาภารตะจะไม่สามารถคงอยู่ได้ เพราะอรชุนเป็นตัวละครสำคัญของเรื่อง นั่นอาจจะจริง เพราะเรื่องราวดำเนินไปโดยเน้นที่การผจญภัยของฝ่ายปาณฑพ และการสรรเสริญวีรกรรมของอรชุน นักรบผู้เก่งกล้าที่สุดของเรื่อง แต่หากถามผม ผมกลับคิดว่า หากขาดกรรณะไป เรื่องคงจืดชืดเกินกว่าจะดำเนินไปได้อย่างออกรสเช่นนี้
เพราะกรรณะคือตัวละครที่เป็นเสมือนตัวแทนของมนุษย์ธรรมดาที่ต้องต่อสู้อย่างหนักในจิตใจตนเอง ระหว่างการเลือกธรรมะหรืออธรรม บุญคุณหรือความถูกต้อง ความขัดแย้งนี้อาจพบได้ในอีกตัวละครหนึ่งคือ ภีษมะ ผู้ที่ต้องรบกับหลานปาณฑพของตนเพื่อปกป้องกรุงหัสตินาปุระ แม้จะรู้ว่าปาณฑพเป็นฝ่ายถูกก็ตาม แต่สำหรับผมแล้ว ปมขัดแย้งในใจของภีษมะไม่รุนแรงเท่ากรรณะ เพราะถือเป็นหน้าที่และคำปฏิญาณของภีษมะที่ต้องปฏิบัติโดยไม่มีสิทธิ์เลือกอยู่แล้ว (และภายหลังภีษมะก็เลือก "ความตาย" เพื่อให้หน้าที่ของตนจบสิ้นลง) แต่สำหรับกรรณะแล้ว เขามีสิทธิ์เต็มที่ที่จะ "เลือก" ไม่ว่าจะเลือกมาเข้ากับปาณฑพซึ่งเป็นพี่น้องแท้ ๆ หรือแม้กระทั่งเลือกที่จะเป็นกลาง แต่เขาก็ไม่เลือก สำหรับเขาแล้ว สายเลือดหรือความถูกต้อง ไม่สำคัญเท่าธรรมะในใจเขาเองที่จะไม่ทรยศเพื่อน นางกุนตีเป็นแม่ของกรรณะแต่ไม่เคยได้เลี้ยง พี่น้องแท้ ๆ ของกรรณะก็ไม่มีใครยอมรับในตัวเขา บุญคุณที่ทุรโยธน์มีต่อกรรณะก็เป็นสิ่งที่ยากจะทำเป็นมองไม่เห็นหรือไม่เคยมีอยู่ ในเมื่อพวกปาณฑพคือเสี้ยนหนามเดียวในใจของทุรโยธน์ เพื่อนอย่างกรรณะจึงสมควรที่จะเป็นผู้ช่วยขจัดเสี้ยนหนามในใจของเพื่อน แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าทุรโยธน์กำลังทำในสิ่งที่ผิด และรู้อยู่เต็มอกว่าตนไม่สามารถเตือนสติทุรโยธน์ได้อีกแล้ว แต่กรรณะก็ไม่คิดจะหนีไป สำหรับเพื่อนตายอย่างกรรณะแล้ว ต่อให้ต้องตามไปจนสุดขอบนรก กรรณะก็จะทำ นี่มิใช่คุณธรรมที่เพื่อนมีต่อเพื่อนหรือ? นี่มิใช่สิ่งที่น่าสรรเสริญที่เพื่อนทำต่อเพื่อนหรือ?
บุรุษผู้ยิ่งใหญ่อย่างกรรณะ สุดท้ายจึงต้องตายเพราะถูกอรชุนยิงในขณะที่ไม่พร้อมรบ เนื่องจากคำยุยงของพระกฤษณะ ซ้ำก่อนหน้านี้พระอินทร์ บิดาของอรชุนก็มาแลกอาวุธศักติกับเกราะวิเศษของกรรณะ และลูกของภีมะก็ยอมโดนศักตินั้นเสียเองก่อนที่กรรณะจะได้ใช้กับอรชุน และกรรณะเองก็ยังลืมมนตร์ที่จะเรียกศรปาศุปัตเพราะถูกอาจารย์สาป การฆ่ากรรณะอย่างไม่สมศักดิ์ศรี การไม่สามารถจะป้องกันตัวเองได้ของกรรณะ และการยอมสูญเสียหลายสิ่งเพื่อที่จะฆ่ากรรณะนี้จะบอกอะไร? สิ่งเหล่านี้เองที่บอกว่า กรรณะเป็นนักรบที่เก่งกล้าน่าครั่นคร้ามมากเพียงใด และลำพังความสามารถของอรชุนเพียงคนเดียวก็ยังมิอาจโค่นนักรบอย่างกรรณะลงได้
กรรณะจึงเป็นตัวละครที่น่าสนใจมากในเรื่อง เหตุเพราะความไม่สมบูรณ์ของชีวิตที่โชคชะตาเป็นผู้กำหนด และความพยายามดิ้นรนอย่างเต็มความสามารถเพื่อเอาชนะโชคชะตาของตนนั่นเอง ผลสุดท้ายแม้กรรณะจะไม่สามารถเอาชนะชะตากรรมของตนเองได้ แต่ทุกคนก็ได้เห็นแล้วว่า เขาเป็นวีรบุรุษที่ยิ่งใหญ่มากเพียงใด
*ขอบคุณภาพประกอบจาก mohanudgiri.blogspot.com
จะด้วยความไม่ถูกใจ หรืออัดอั้นตันใจอย่างไรก็แล้วแต่ ผมก็ได้เขียนเกี่ยวกับตัวละครนี้ไว้ยืดยาวพอสมควร เลยคิดว่าน่าจะเอามาลงไว้ในบล็อกเผื่อเก็บไว้อ่าน หรือเผื่อว่าหลายคนที่ได้อ่าน อาจจะเข้าใจตัวละครนี้มากขึ้น และเข้าใจว่า ทำไมผมถึงชอบ... ฝ่ายร้าย ไม่สิ พระรอง ก็ไม่อีกแหละ เอาเหอะ จะเป็นอะไรก็คือ "กรรณะ" ก็แล้วกัน
กรรณะ เป็นตัวละครผมคิดว่าที่น่าเห็นใจที่สุดในเรื่องมหาภารตะ ชีวิตของกรรณะถูกกำหนดด้วยชะตากรรมทั้งชีวิต เขาเป็นบุตรของสุริยเทพ ควรจะได้เป็นพี่ชายคนโตของฝ่ายปาณฑพ (ฝ่ายตัวเอก) แต่โชคชะตากลับเล่นตลกให้เขาเกิดมาผิดเวลา! เหตุเพราะนางกุนตีในวัยสาวเพียงอยากทดลองมนตร์ บุตรพระสุริยเทพจึงต้องกลายไปเป็นคนในวรรณะศูทร เพราะนางกุนตีจำต้องทิ้งเขาไปเนื่องจากเกรงคำครหาที่มีลูกขณะที่ยังไม่ได้แต่งงาน คนเลี้ยงม้าจึงเก็บกรรณะไปเลี้ยง
ตลอดชีวิตของกรรณะ แม้จะปรากฏว่ามีฝีมือและวีรกรรมทัดเทียมกับอรชุน พระเอกของเรื่อง แต่ก็ไม่ได้รับการยกย่อง มีเพียงคำดูถูกว่าเป็นพวกวรรณะต่ำที่อาจหาญจะมาแข่งขันกับคนวรรณกษัตริย์อย่างอรชุน แม้ว่าหลายครั้งจะปรากฏว่า กรรณะเก่งกว่าพวกปาณฑพมากก็ตาม (ในฉบับสันสกฤตไม่สามารถอ่านได้ ในฉบับภาษาอังกฤษไม่แน่ใจว่าอ่านถูก แต่ในฉบับไทยจำได้ว่ากรรณะล้มภีมะได้แต่ไม่ฆ่าเพราะให้สัญญากับนางกุนตีไว้ และยิงธนูแม่นจนเกือบทำให้อรชุนสิ้นชีพไปครั้งหนึ่ง หากไม่ได้ฝีมือการขับรถศึกของพระกฤษณะช่วยไว้)
ไมตรีเดียวที่กรรณะได้รับมาจากมือของทุรโยธน์ ดังนั้นอาจพูดไม่ได้เต็มปากว่าถูกทุรโยธน์หลอกใช้ (แม้ว่าเจตนาแรกเริ่มของทุรโยธน์จะเป็นไปในทางหลอกใช้ก็ตาม แต่ในภายหลังทุรโยธน์ก็ปฏิบัติต่อกรรณะเฉกเช่นเพื่อนแท้คนหนึ่ง) เพราะฝ่ายธรรมะเองก็ปฏิเสธกรรณะแต่แรกเริ่ม โดยเฉพาะอรชุนที่ตั้งตัวเป็นศัตรูหมายเลขหนึ่ง กรรณะจะเหลือทางเลือกใดอีกนอกจากรับไมตรีของทุรโยธน์ และทุรโยธน์เองก็ปฏิบัติต่อกรรณะอย่างเพื่อนที่ดีที่สุดจริงๆ ทั้งมอบทรัพย์สมบัติ มอบแคว้นให้ครองเพื่อเป็นการเชิดหน้าชูตาและเปลี่ยนสถานะทางสังคม หรือบางครั้งที่กรรณะไม่เห็นโดยกับแผนลอบกัดพวกปาณฑพของทุรโยธน์ กรรณะก็ปฏิเสธไม่เข้าร่วม และทุรโยธน์ก็ไม่ได้บีบบังคับให้เข้าร่วมหรือบอกเลิกคบกับกรรณะแต่อย่างใด ทั้งสองยังคงมิตรภาพที่ดีอย่างเสมอต้นเสมอปลาย จนมีผู้กล่าวว่า มิตรภาพระหว่างอรชุนและกฤษณะเป็นมิตรภาพที่ยิ่งใหญ่ก็จริง แต่ไม่เท่ามิตรภาพของกรรณะและทุรโยธน์
ในนวนิยายเรื่อง "โรงเรียนที่เงียบที่สุดในโลก" นวนิยายเข้ารอบสุดท้ายซีไรต์ของปีที่ผ่านมา ของฟ้า พูลวรลักษณ์ มีตอนหนึ่งที่ตัวละครถกเถียงกันถึงความสำคัญระหว่างสองตัวละครคือ กรรณะ และอรชุน ตัวละครหนึ่งได้แสดงทัศนะว่า การขาดกรรณะไปอาจทำให้เรื่องขาดหายไปสักบรรพสองบรรพ แต่หากขาดอรชุนไป มหาภารตะจะไม่สามารถคงอยู่ได้ เพราะอรชุนเป็นตัวละครสำคัญของเรื่อง นั่นอาจจะจริง เพราะเรื่องราวดำเนินไปโดยเน้นที่การผจญภัยของฝ่ายปาณฑพ และการสรรเสริญวีรกรรมของอรชุน นักรบผู้เก่งกล้าที่สุดของเรื่อง แต่หากถามผม ผมกลับคิดว่า หากขาดกรรณะไป เรื่องคงจืดชืดเกินกว่าจะดำเนินไปได้อย่างออกรสเช่นนี้
เพราะกรรณะคือตัวละครที่เป็นเสมือนตัวแทนของมนุษย์ธรรมดาที่ต้องต่อสู้อย่างหนักในจิตใจตนเอง ระหว่างการเลือกธรรมะหรืออธรรม บุญคุณหรือความถูกต้อง ความขัดแย้งนี้อาจพบได้ในอีกตัวละครหนึ่งคือ ภีษมะ ผู้ที่ต้องรบกับหลานปาณฑพของตนเพื่อปกป้องกรุงหัสตินาปุระ แม้จะรู้ว่าปาณฑพเป็นฝ่ายถูกก็ตาม แต่สำหรับผมแล้ว ปมขัดแย้งในใจของภีษมะไม่รุนแรงเท่ากรรณะ เพราะถือเป็นหน้าที่และคำปฏิญาณของภีษมะที่ต้องปฏิบัติโดยไม่มีสิทธิ์เลือกอยู่แล้ว (และภายหลังภีษมะก็เลือก "ความตาย" เพื่อให้หน้าที่ของตนจบสิ้นลง) แต่สำหรับกรรณะแล้ว เขามีสิทธิ์เต็มที่ที่จะ "เลือก" ไม่ว่าจะเลือกมาเข้ากับปาณฑพซึ่งเป็นพี่น้องแท้ ๆ หรือแม้กระทั่งเลือกที่จะเป็นกลาง แต่เขาก็ไม่เลือก สำหรับเขาแล้ว สายเลือดหรือความถูกต้อง ไม่สำคัญเท่าธรรมะในใจเขาเองที่จะไม่ทรยศเพื่อน นางกุนตีเป็นแม่ของกรรณะแต่ไม่เคยได้เลี้ยง พี่น้องแท้ ๆ ของกรรณะก็ไม่มีใครยอมรับในตัวเขา บุญคุณที่ทุรโยธน์มีต่อกรรณะก็เป็นสิ่งที่ยากจะทำเป็นมองไม่เห็นหรือไม่เคยมีอยู่ ในเมื่อพวกปาณฑพคือเสี้ยนหนามเดียวในใจของทุรโยธน์ เพื่อนอย่างกรรณะจึงสมควรที่จะเป็นผู้ช่วยขจัดเสี้ยนหนามในใจของเพื่อน แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าทุรโยธน์กำลังทำในสิ่งที่ผิด และรู้อยู่เต็มอกว่าตนไม่สามารถเตือนสติทุรโยธน์ได้อีกแล้ว แต่กรรณะก็ไม่คิดจะหนีไป สำหรับเพื่อนตายอย่างกรรณะแล้ว ต่อให้ต้องตามไปจนสุดขอบนรก กรรณะก็จะทำ นี่มิใช่คุณธรรมที่เพื่อนมีต่อเพื่อนหรือ? นี่มิใช่สิ่งที่น่าสรรเสริญที่เพื่อนทำต่อเพื่อนหรือ?
บุรุษผู้ยิ่งใหญ่อย่างกรรณะ สุดท้ายจึงต้องตายเพราะถูกอรชุนยิงในขณะที่ไม่พร้อมรบ เนื่องจากคำยุยงของพระกฤษณะ ซ้ำก่อนหน้านี้พระอินทร์ บิดาของอรชุนก็มาแลกอาวุธศักติกับเกราะวิเศษของกรรณะ และลูกของภีมะก็ยอมโดนศักตินั้นเสียเองก่อนที่กรรณะจะได้ใช้กับอรชุน และกรรณะเองก็ยังลืมมนตร์ที่จะเรียกศรปาศุปัตเพราะถูกอาจารย์สาป การฆ่ากรรณะอย่างไม่สมศักดิ์ศรี การไม่สามารถจะป้องกันตัวเองได้ของกรรณะ และการยอมสูญเสียหลายสิ่งเพื่อที่จะฆ่ากรรณะนี้จะบอกอะไร? สิ่งเหล่านี้เองที่บอกว่า กรรณะเป็นนักรบที่เก่งกล้าน่าครั่นคร้ามมากเพียงใด และลำพังความสามารถของอรชุนเพียงคนเดียวก็ยังมิอาจโค่นนักรบอย่างกรรณะลงได้
กรรณะจึงเป็นตัวละครที่น่าสนใจมากในเรื่อง เหตุเพราะความไม่สมบูรณ์ของชีวิตที่โชคชะตาเป็นผู้กำหนด และความพยายามดิ้นรนอย่างเต็มความสามารถเพื่อเอาชนะโชคชะตาของตนนั่นเอง ผลสุดท้ายแม้กรรณะจะไม่สามารถเอาชนะชะตากรรมของตนเองได้ แต่ทุกคนก็ได้เห็นแล้วว่า เขาเป็นวีรบุรุษที่ยิ่งใหญ่มากเพียงใด
*ขอบคุณภาพประกอบจาก mohanudgiri.blogspot.com
สวัสดีครับ ชอบกรรณะ มากๆ
ตอบลบครับ ศักติ คืออะไรเหรอครับ
ยังไงรบกวน แอด เฟรน ทาง เฟสผมได้ไหมครับ
มีเรื่องขอความรู้เยอะเลยครับ
https://www.facebook.com/profile.php?id=1205967582
หอกศักติ คือ อาวุธที่ ทรงอานุภาพมาก เป็นของ อินทรเทพ
ลบเมื่อ พระอินทร์ รู้ว่า จะเกิดสงครามขึ้น กลัวว่า อรชุนลูกของตนเองจะสู้กรรณะไม่ได้ จึงหาทาง ที่จะมา เอาเกราะของกรรณะ ที่ ติดตัวมาตั้งแต่เกิด เพื่อแลกกับ เกราะ กรรณะจึงขอหอกศักติ จากอินทรเทพ
อินทรเทพ จึงจำเป็นต้องให้หอกศักติแกรรณะไป แต่ สามารถใช้ได้ครั้งเดียว...ซึ่งกรรณะ ได้ใช้หอกนี้ใส่ ฆโตกัฏ(เขียนถูกป่าว) ลูกของภีมะ ทำให้ กรรณะไม่มี อาวุธ ที่จะเทียบเท่า อาวุธของอรชุน ครับ ;')
ขอแสดงความเห็น เกี่ยวกับ กรรณะ ด้วยครับ
ตอบลบกรรณะ เป็น วีรบุรุษ อีกคนหนึ่งที่ ชีวิต น่าสงสารมาก
แต่ในเมื่อเลือกที่จะไม่ทรยศเพื่อน(ซึ่งผมยกย่องข้อนี้มาก) แทนความถูกต้อง ก้สมควรได้รับความตายอย่างชายชาตินักรบ ที่พลีชีพเพื่อรักษาคำพูดของตัวเอง(ช่วยเพื่อนทั้งที่รู้ว่าผิด) ครับ
ส่วนตัวผมคิดว่า กรรณะเก่งกว่าอรชุน เพราะเรียนศาสตร์จากปรมาจารฤๅษีปรศุรามโดยตรง (เทียบเท่า โปรณาจารย์ กับ ท้าวภีษมะ)
...
ลบชอบกรรณะมากๆเหมือนกันค่ะ แล้วก็ชอบภีษมะด้วย
ตอบลบแต่แปลกนะเรากลับไม่ชอบฝ่ายปาณฑพและไม่ชอบอรชุนตั้งแต่แรกเลย ถึงแม้คนจะชอบบอกว่าเป็นฝ่ายธรรมมะก็ตาม อ่านไปอ่านมารู้สึกว่าบางครั้งฝ่ายนี้ร้ายกว่าฝ่ายอธรรมอีก
ถ้าเป็นนิยายสายบู๊ลิ้ม กรรณะนี่ต้องเป็นพระเอกแน่นอน
ตอบลบสำหรับผมแล้วกรรณะนี่แหละพระเอกตัวเอกจริง และวีรบุรุษตัวจริง
ตอบลบ