นึกย้อนกลับไป ตอนอยู่ปีหนึ่งเราเคยซื้อ 'พรุ่งนี้ก็สายเสียแล้ว' หนังสือรวมงานเขียนของนักเขียนศิลปากรในวาระครบรอบ 50 ปีจากร้านหนังสือเก่ามาอ่าน พออ่านจบเรารู้สึกว่า คำว่า 'นักเขียน' กับคำว่า 'ศิลปากร' เมื่ออยู่รวมกันแล้วรู้สึกว่ามีเสน่ห์อย่างน่าประหลาด หากเปรียบเป็นหญิงสาวก็คือมีความงามลึกลับน่าค้นหา แต่ตอนนั้นยังไม่แม้แต่จะคิดว่าตัวเองจะเขียนหนังสือได้ และยิ่งไม่กล้าคิดฝันว่า ในก้าวที่ยิ่งใหญ่ในปีที่ 75 จะมีเราร่วมอยู่ในหน้ากระดาษแห่งประวัติศาสตร์นี้ได้
"การตามหาหนังสือนิยายที่หล่นหายไปในเทศกาลรางวัลซีไรต์" เรื่องสั้นรางวัลรองชนะเลิศนายอินทร์อะวอร์ด หนึ่งในเรื่องสั้นที่เรารักมากเป็นพิเศษคือเรื่องที่ได้รับเกียรติให้รวมอยู่ในเล่ม ยินดีและซาบซึ้งใจมากที่ครูหนู อ.สกุล บุณยทัต ได้ให้เกียรติเรื่องสั้นเรื่องนี้หลายวาระเหลือเกิน จำได้ว่าเมื่อหลายปีก่อนมีลูกศิษย์ของครูนำไปทำละครเวทีอักษรฯ ซึ่งทำออกมาได้ยอดเยี่ยมกว่าที่ผู้เขียนคิดเอาไว้ และในวันนี้ก็กลายเป็นเรื่องสั้นเรื่องหนึ่งของเล่มนี้ในฐานะศิษย์เก่าศิลปากร ต้องกราบขอบพระคุณครูที่มอบเกียรตินี้ให้ แม้ว่าเราจะไม่เคยเรียนกับครูโดยตรง แต่ในด้านการเขียน เราอ่านผลงานของครูและนับถือครูเป็นหนึ่งในครูทางการเขียนเสมอ
"ด้วยดวงใจอันไม่รู้จักหยุดนิ่ง" หนังสือที่ทำให้เราได้ใช้คำว่า 'นักเขียน' กับคำว่า 'ศิลปากร' คู่กันซึ่งยิ่งใหญ่เกินกว่าความฝันที่เคยคิดฝันเอาไว้ เป็นความรู้สึกที่ไม่มีถ้อยคำใดมาพรรณนาความอิ่มเต็มในใจครั้งนี้ได้เลย
