อาหารกระป๋อง

เพียงแค่กระป๋องบุบบู้บี้ในการผลิต พวกเขาก็คัดมันออกเสียแล้ว ว่ากันว่ามันเป็นอาหารสำหรับขายให้คนรวย ดังนั้นต้องทำให้ดีที่สุด

นางนึกถึงชีวิตตนเองที่ต่ำกว่ามาตรฐาน ร่างกายพิกลพิการ ซ้ำยังไม่มีโอกาสเรียน แต่กลับมีลูกน้อยให้ต้องเลี้ยงดู เถ้าแก่ก็ใจดีเหลือเกินที่ให้นางได้ทำงาน ซ้ำยังอนุญาตให้นางเอาอาหารกระป๋องที่ถูกคัดออกกลับบ้านได้ด้วย แม้ว่าจะได้ค่าแรงไม่ถึงร้อย นางก็ไม่เคยปริปากบ่น

วันนี้ได้อาหารกระป๋องที่บุบบู้บี้มามากทีเดียว รวมแล้วราคาแพงโข คงพอจะอิ่มท้องไปหลายวัน นางร้องเรียกลูก “มากินข้าวเถอะลูก วันนี้แม่มีทูน่ากระป๋องใส่เยลลี่แบบที่ลูกชอบมาด้วยนะ”

ภาพยิ้ม (๒)

๏ อย่ามาทำจิ้มลิ้มยิ้มแบบนี้
ยิ้มแบบที่ใจฉันต้องหวั่นไหว
รอยยิ้มเบิกบานหวานเกินใคร
ยิ้มหวานหวานพาลให้ใจหลงไม่จำ

๏ อย่ามาปั้นหน้าตาดูน่ารัก
ใจฉันรับภาระหนักชักไม่ขำ
จะให้บอกอีกกี่ครั้งฟังกี่คำ
ภาพยิ้มเธอมันฉายซ้ำทุกค่ำคืน

๏ ผีหลอกยังหาพระมาแขวนได้
แต่ภาพยิ้มแสนสดใสใครจะฝืน
หักห้ามใจ, ใจก็ช้ำทนกล้ำกลืน
จะหลับตื่นหรือลืมตาก็มาเยือน

๏ อุตส่าห์ทำไม่สนใจ- ไม่สนแล้ว
แต่ตาแป๋วและยิ้มใสใครจะเหมือน
แน่ะ! ยังยิ้ม- แล้วเมื่อไหร่จะลืมเลือน
ต้องให้เตือนอีกกี่ครั้งถึงฟังกัน

๏ ขอสักที, ขอเถอะ, ฉันไหว้ล่ะ
ฉันขอนะ, อย่ายิ้มนวลให้ชวนฝัน
แค่นี้ใจก็ทุรนทนทุกวัน
อย่าเฆี่ยนมันด้วยยิ้มร่าน่ารักเอย ๚ะ๛


"หนุ่มอักษร... นอนตื่นสาย"
๒๕/๑๑/๒๕๕๔

เพียงหมายเลขสิบหลักที่แปรเปลี่ยน

ง่ายดายเพียงนั้น
การสะบั้นสายสัมพันธ์ของสองเรา
เพียงหมายเลขสิบหลักที่แปรเปลี่ยน
ในเครือข่ายที่มองไม่เห็นด้วยสายตา
ตัดขาด---
เสียงที่เคยได้ยิน
ข้อความให้กำลังใจ
ผ่านเส้นใยเบาบาง
แม้มีเพียงฉันที่ถักทอ
และตัดขาด---
ความหวังลม ๆ แล้ง ๆ
ที่จะเชื่อมต่อความรู้สึก
ให้เกินกว่าการส่งผ่านรหัสดิจิตอล
ซึ่งเธอไม่เคยรับรู้
หรืออันที่จริงเธอไม่อยากรับรู้

ควานหาสิ่งเชื่อมต่อซึ่งไม่เคยมีอยู่
เพราะฉันทำหล่นหาย
ในวันสารภาพรัก
ฉันต่างหากที่สะบั้นสายสัมพันธ์
ด้วยขวานแห่งความรู้สึกดี
ซึ่งไม่ควรมีอยู่ในระหว่างการเชื่อมต่อของเรา
ตัดขาด---
เสียงที่ควรได้ยิน
ข้อความที่ควรให้กำลังใจ
กลับกลายเป็นสิ่งแปลกปลอม
ความหมายจึงมีเพียงแค่รหัสดิจิตอล
ซึ่งเธอไม่เคยรับรู้
และเธอไม่อยากรับรู้

ง่ายดายเหลือเกิน
การสะบั้นสายสัมพันธ์ของสองเรา
เพียงหมายเลขสิบหลักที่แปรเปลี่ยน
ในเครือข่ายที่มองไม่เห็นด้วยสายตา
จึงได้รู้สึก---
ภาพของใครคนหนึ่งซึ่งหายไปในงานเลี้ยงรุ่น
ทั้งที่เขาอยากมามากกว่าใครอื่น
เป็นความปวดร้าวเช่นใด

๑๓ พฤศจิกายน ๒๕๕๕

ฟ้า

๏ มองเห็นเส้นขอบฟ้า
ดูเหมือนว่าอยู่ไม่ไกล
เพียงเอื้อมมือออกไป
ก็ไขว่คว้าถึงฟ้าคราม

๏ แต่ฟ้าก็คือฟ้า
และตัวข้าฯ ผู้ต่ำทราม
เพียงมองท้องฟ้างาม
ก็เกินค่าตาคู่นั้น

๏ หลับตาเพื่อหลบฟ้า
เราด้อยค่าเกินจำนรรจ์
คนใกล้แท้ไกลกัน
ฝันถึงฟ้า - อย่าคิดเลย ๚ะ๛


"หนุ่มอักษร... นอนตื่นสาย"
๐๘/๑๑/๒๕๕๔
บนเครื่องบินสีชมพู ในนาทีที่อยู่ใกล้ท้องฟ้ามากที่สุด

หญิงสาวยิ้มเศร้า

ราวกับจันทร์เพ็ญที่เปล่งแสงสกาวเป็นครั้งสุดท้ายของรัตติกาล ก่อนที่อุษาสางจะเบิกเบื้องทวารบถ
ฤานี่คือจุมพิตสุดท้ายของเทวีอาร์เทมิสในห้วงฝันอันเลือนรางเพื่อเป็นกำนัลแก่มรรตัยชน
รอยยิ้มที่อ่อนหวานที่สุด เจือด้วยความทุกขเทวษนิรันดร์ในค่ำคืนสุดท้ายแห่งการพบพาน
จะมีก็แต่เอนดิเมียนและฉันเท่านั้นที่เคยเห็น

ชวนให้หัวใจที่ไม่เคยลิ้มรสรักได้คร่ำครวญหา
ชวนให้แผลของผู้ปวดร้าวในรักเหวอะหวะด้วยความเปรมปรีดิ์
รินหลั่งมวลอารมณ์จากหน้าต่างแห่งสุขสันต์และโศกศัลย์ของดวงฤทัย
แล้วกอดรัดด้วยเถาวัลย์แห่งชีวิตอันอ่อนไหวและเปราะบาง
สนธยาอ่อนหวานฝากรอยจุมพิตไว้ที่กลีบดอกทานตะวัน
เพียงเพื่อแหงนมองนวลจันทร์หรี่แสงเมื่อพลัดพรากจากความรัก

หญิงสาวยิ้มเศร้า...
ประกายแสงสุดท้ายของดอกไม้ไฟเลือนหายไปเมื่อเสี้ยววินาที, เว้นแต่ในใจฉัน
รอยยิ้มเธอก็ดุจเดียวกัน


๔ พฤศจิกายน ๒๕๕๔
แด่... หญิงสาวผู้มีรอยยิ้มอันแสนเศร้าเกินกว่าที่จินตนาการของฉันจะบันทึกไว้ได้