คิดถึง (๔)

เมื่อความคิดถึงคือยาพิษ
ออกฤทธิ์เป็นน้ำตารินไหล
หากหยุดคิดถึงก็ขาดใจ
แต่คิดถึงต่อไปใจก็ร้าว

สุมความคิดถึงดังกองไฟ
เผาหัวใจต่างฟืนในคืนหนาว
เป็นสะเก็ดความสุขเสี้ยวแสงสกาว
ก่อนความมืดอันยืดยาวจะย่างกราย

รู้ว่าความคิดถึงคือยาพิษ
แต่หยุดคิดก็เกินทนใจหล่นหาย
จึงกลืนพิษต่างฤทธิ์ยามาทำลาย
ใจขาดตายคงลบเลือนรอยเปื้อนรัก

ไม่มีแม้สิทธิ์จะคิดถึง
ยังดื้อดึงเหมือนว่าใจไม่รู้จัก
ว่าพิษความคิดถึงตราตรึงนัก
ยิ่งคิดยิ่งร้าวหนักในฤทัย

เพราะความคิดถึงเธอคือยาพิษ
ออกฤทธิ์เป็นความช้ำร่ำไห้
สะอึกสะอื้นทุกคืนค่ำจะโทษใคร
ต้องโทษใจไม่รักดี, ที่ไม่ลืม

๑๗ มี.ค. ๕๗

Magic Hour

Magic Hour รสขมปร่า
เห็นแต่ม่านน้ำตาหนาหนัก
ส่องเพียงแสงขื่นขมของความรัก
อย่างไม่เคยรู้จักความปวดร้าว

Magic Hour เหมือนความหวังของชีวิต
ไยจึงมืดมิดเหน็บหนาว
ดาวแห่งหวังยังไม่เห็นเป็นแสงดาว
เหลือแต่ความขื่นคาวก่อนค่ำคืน

หวังให้ Magic Hour ช่วยปลอบปลุก
แต่หายใจยังเจ็บจุกจนเกินฝืน
ทรุดร่างร้าวระทมล้มทั้งยืน
กลืนไปกับแสงสว่างอย่างมืดมน

Magic Hour เมื่อสิ้นวันแสนหวั่นไหว
เพียงหายใจยังใจหายคล้ายร่วงหล่น-
ลงสู่ห้วงความหลังวังวน
มัวหม่นหมองไหม้ใจด้านชา

ไม่มี Magic Hour สำหรับฉัน
ภาพที่มองเห็นนั้นช่างเลือนพร่า
แสงของคนไม่มีใจไม่ส่องมา
ให้กับคนไร้ค่าไม่คู่ควร
---
แสงสุดท้ายคล้ายต้องมนตร์เมื่อเอ่ยลา
คือวาวแสงแห่งน้ำตาขมปร่านัก!

"หนุ่มอักษร... นอนตื่นสาย"

แววตาหมดใจ

แววตาหมดใจ...
แอบซ่อนอย่างไรใจก็เห็น
กับท่าทีเหินห่างอย่างที่เป็น
บางคำที่ซ่อนเร้นในความลวง

เมื่อสบตา...
เธอแสร้งทำทีท่าว่าแสนห่วง
ความรู้สึกที่ให้กันมันเปล่ากลวง
อ้อมแขนเคยคล้องควงคงเปล่าดาย

กับคนหมดใจ...
ฝืนอยู่ต่อไปไร้ความหมาย
นานวันยิ่งหนาวเหน็บเจ็บเจียนตาย
เมื่ออีกฝ่ายยังรักมั่นมิผันแปร

รักคนหมดรัก...
เหมือนทอถักหลุมพรางเป็นร่างแห
แปลกนักรักมากมายยิ่งพ่ายแพ้
เกินจะแก้ความเหินห่างที่ค้างคา

แววตาหมดใจ...
ฉันขอเดินจากไปเสียดีกว่า
ไม่อยากอ่านความหมายผ่านสายตา
หากไม่รักก็บอกลาอย่าช้าเลย

"หนุ่มอักษร... นอนตื่นสาย"