"จริง ๆ นะ"
"คิดว่าโตพอแล้วจริง ๆ นะ"
"คิดจริง ๆ นะ"
"คิดว่าเรียนรู้แง่มุมความรักมามากพอแล้วจริง ๆ นะ"
"คิดอย่างนั้นจริง ๆ นะ"
"คิดว่าผ่านประสบการณ์ความรักมามากพอแล้วจริง ๆ นะ"
"คิดว่าอย่างนั้นจริง ๆ นะ"
"แต่ทำไมวันนี้"
"วันนี้ถึงยัง"
"เจ็บ"
เปลวไฟกลืนกินปรัชญาชีวิตฉบับพิมพ์ครั้งหลังสุด
สายพิณ เหล้าองุ่น ขนมปัง และเสาวิหารมาช้าเกินกว่าพันปี
พิธีทรมานตนยังวนเวียนเหมือนฝูงแร้งรอซากล้ม
รอยมีดเล็ก ๆ สะกิดเปิดปากแผลเบา ๆ
เลือดทะลักเหมือนมีดกรีดแผลช้ำ
หัวใจไม่ใช่กล้ามเนื้อใช้ซ้ำ
ใช้บ่อยใช่แข็งแรงขึ้น
แท้จริงเยื่อบุหัวใจคือหนังกลอง
ยิ่งตีแรง
ยิ่งทุบแรง
น่วมช้ำ
ซ้ำไปมา
รอวันฉีกขาด
วันกลองตาย
แล้วเสียงระรัวก็อันตรธานไปจากกลอง
"จริง ๆ นะ"
แท้หัวใจคือเปล่ากลวง
"คิดจริง ๆ นะ"
คำสาปแห่งพันธะประดังมาไม่หยุดหย่อน
"คิดอย่างนั้นจริง ๆ นะ"
เพียงแสวงหาใครสักคนที่ไม่เคยมีอยู่จริง
"คิดว่าอย่างนั้นจริง ๆ นะ"
ตีกลอง
เสียงทุ้มต่ำแต่แน่นเต็ม
มิใช่เยื่อบุบาง
เสียงก้อง
ว่างเปล่า
๑๑/๐๖/๒๕๕๔
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น