เธอ/ฉันฆ่าเธอ

ฉันลืมตามาเพื่อที่จะพบว่า มือฉันกำอยู่ที่มีดเล่มนั้น มันปักอกเธอแน่นจนขยับไม่ได้ เช่นเดียวกับเธอผู้ไร้ลมหายใจที่กำลังนอนแน่นิ่งอยู่ในอ้อมกอดฉัน
"ฉันฆ่าเธอ... ฉันฆ่าเธอ..." ครวญคร่ำอยู่เช่นนั้นราวกับคนเสียสติ กอดร่างเธอไว้แน่น
ปิดประตูดังปัง! เธอกลับมาพร้อมกับข้าวถุงใหญ่ ถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว เธอจัดสำรับบนโต๊ะอาหาร ปล่อยให้ฉันร้องไห้อยู่เพียงลำพัง
"ได้เวลาอาหารเย็นแล้ว มากินข้าวกันเร็ว" เธอร้องเรียกด้วยเสียงแจ่มใสซ้ำอยู่สองสามครั้ง เมื่อเห็นฉันไม่ตอบรับ เธอจึงเดินมากอดฉันแน่น หอมแก้มฉันครั้งหนึ่ง
"เป็นอะไรไปฮึ มากินข้าวได้แล้ว" เสียงเธอยังหวานใสเช่นเคย ทั้งที่เธออยู่ในอ้อมกอดฉัน มีดปักอยู่อย่างนั้น ร่างจมกองเลือด "กับข้าววันนี้ซื้อมาจากร้านโปรดของเรา รีบมากินเถอะ เดี๋ยวกับข้าวเย็นชืดหมดนะ"
เมื่อเห็นฉันไม่ขยับ เธอจึงฉุดกระชากลากถูฉันมานั่งเก้าอี้ราวกับฉันเป็นเด็กดื้อที่ไม่ยอมมากินข้าวตามคำสั่งแม่
"ฉันจะกินข้าวได้อย่างไร ฉันฆ่าเธอไปแล้ว" ฉันร้องทั้งน้ำตา
"ฉันยังอยู่ตรงนี้อยู่เลย" เธอส่งยิ้มให้ฉัน ตักข้าวเข้าปาก "กินข้าวได้ด้วย"
ฉันโผเข้าไปกอดเธอ "ฉันขอโทษ ฉันฆ่าเธอ ฉันฆ่าเธอ ฉันฆ่าเธอไปแล้ว ฉันขอโทษ..."
"ที่เธอฆ่าไปนั่นเป็นฉันจริง ๆ เหรอ?" เธอถามฉันก่อนจะหัวเราะ แต่เมื่อเห็นฉันเอาแต่ตื่นตะลึงจนไม่ได้ตอบคำถามนั้น เธอก็ยักไหล่ไม่รู้ร้อน "ฮื่อ แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก รีบกินข้าวเถอะ"

๒๙/๐๙/๒๕๕๔

รับกวีไปเลี้ยงไว้สนไหมครับ!

คุณคนสวย...

๏ รับกวีไปเลี้ยงไว้สนไหมครับ
ใช้ประดับให้บ้านหรูดูไม่เหงา
เลี้ยงไว้กล่อมเพลงเห่เท่ไม่เบา
ด้วยราคาย่อมเยาเท่าเลี้ยงแมว

๏ เพียงข้าวคลุกปลาทูก็อยู่ได้
ช่วยงานบ้านดั่งใจเหมือนยัยแจ๋ว
แถมทำตัวไม่เหมือนใครคล้ายเด็กแนว
ได้เลี้ยงแล้วจะติดใจไม่ลืมเลือน

๏ ลองมีแฟนเป็นกวีสักทีไหม
จะเขียนกลอนอ้อนหัวใจหาใครเหมือน
จะกล่อมนอนด้วยเพลงดาวพราวแสงเดือน
ควงอวดเพื่อนไม่ต้องอายคล้ายดารา

๏ ถ้าช้าหมดอดนะรีบรีบหน่อย
หนุ่มกวีนั้นมีน้อยไม่คอยท่า
เข้าข่ายสูญพันธุ์แล้วนะแก้วตา
รีบจับจองเถิดหนาอย่างงงวย

๏ รับกวีไปเลี้ยงไว้เอาไหมครับ
ไว้ประดับบ้านหรูคู่คนสวย
เผื่อฟลุกได้ซีไรต์เมื่อไหร่, รวย!
คุณจะช่วยรับเลี้ยงไว้ได้ไหมครับ! ๚ะ๛


๒๗ กันยายน ๒๕๕๕

เขิน

๏ แน่ะ! เธอมาจากไหนไม่รู้ตัว
ใจเต้นรัวไปแล้วถึงไหนไหน
เธอพุ่งจู่โจมเข้ากลางใจ
จนฉันหลบไม่ได้รับไม่ทัน

๏ ขี้โกงเห็นเห็นเล่นทีเผลอ
จู่จู่เธอก็ยิ้มให้เหมือนในฝัน
ทั้งที่เราไม่รู้จักมักจี่กัน
ด้วยยิ้มนั้นฉันเกือบตาย, เธอร้ายนัก

๏ เพราะมิได้เตรียมใจเอาไว้ก่อน
แก้มเลยร้อนผ่าวผ่าวเพราะเขินหนัก
ใจก็ลั่นเป็นกลองเพลไม่ยอมพัก
เถิดเลิกยิ้มน่ารัก, ขอสักที!

๏ ยิ้มใสใสแถมมองหน้าตาแป๋วแหว๋ว
ใจฉันติดปีกแล้วก็บินหนี
เกินจะตามกลับคืนแล้วคนดี
วันนี้ต้องปล่อยให้ใจละเมอ

๏ ฝากไว้ก่อนเถอะนะ, แค้นวันนี้
เธอจู่โจมตอนที่ฉันมัวเผลอ
วันหลังเถอะ, วันหลังถ้าได้เจอ
ประเดี๋ยวจะเขวี้ยงเธอด้วยเบอร์โทร! ๚ะ๛

"หนุ่มอักษร... นอนตื่นสาย"
๒๖ กันยายน ๒๕๕๕

ดอกไม้

ดอกไม้ที่ฉันให้ ไม่จำเป็นว่าต้องไปปักแจกัน
แค่เหลียวมองมันบ้างเท่านั้น
และพรมน้ำบ้างเมื่อมันเริ่มเหี่ยวแห้ง
อาจดูมากเกินไปสำหรับคำร้องขอ

มันมิใช่ดอกไม้พลาสติก ที่คนสมัยนี้นิยมมอบให้แก่กัน
ดอกไม้พลาสติกไม่ต้องการปุ๋ยและน้ำเพื่อเติบโต
ดอกไม้ของฉันอาจต้องการ แต่ไม่ได้เรียกร้อง
ให้ไปแล้วก็สุดแท้แต่เธอจะปรานี
มันจะงอกงามหรือโรยราไปตามอายุขัย
ก็แล้วแต่เจ้าของ, ซึ่งไม่ใช่ฉันแล้ว

เรื่องเศร้าซึ่งไม่ใช่เรื่องของฉันกลับกลายเป็นว่า
ดอกไม้ที่โรยราลงต่อหน้าเธอ
นั่นคือดอกไม้ดอกสุดท้ายที่ฉันมี


๒๓/๐๙/๒๕๕๔

ก็ช่างเธอ

๏ เขามันเลวระยำ, เธอพร่ำบ่น
เขามันเลวเกินคน, เธอบอกฉัน
นับหมื่นร้อยที่คอยพร่ำคอยจำนรรจ์
ถึงความเลวของเขานั้นให้ฉันฟัง

๏ เขาโกหกจนติดเป็นนิสัย
เธอแกล้งลืมทุกเรื่องไว้แต่หนหลัง
เขาชอบผิดสัญญาทุกคราครั้ง
เธอก็ยังนิ่งเฉยไม่เคยจำ

๏ เขาตะคอกวันที่เธอเผลอร้องไห้
เธอทนได้แม้ต้องฝืนคอยกลืนกล้ำ
กี่ครั้งที่เขานอกใจให้เจ็บช้ำ
เธอก็ทำไม่สนใจไม่รู้ร้อน

๏ เขาทำเธอเสียน้ำตามากี่ครั้ง
เธอก็ยังให้อภัยเขาไปก่อน
เขาทำเหมือนไม่มีใจไม่อาทร
ใจเธอกลับอาวรณ์ทุกข์ร้อนฤดี

๏ จะให้ฉันทำอย่างไรได้อีกเล่า
เธอยังคงกอดเขาไม่เคยหนี
เธอบอกฉันให้ช่วยเธอ, ช่วยเธอที
จะเลิกรักคนอย่างนี้ได้อย่างไร

๏ ฉันช่วยเธอไม่ได้หรอกคนดี
เมื่อเธอเป็นเช่นนี้จะทำไฉน
เขาแสนเลวเธอก็รัก, รักหมดใจ
(อยากจะรักคนจัญไร... ก็ช่างเธอ) ๚ะ๛


"หนุ่มอักษร... นอนตื่นสาย"
๒๓/๐๙/๒๕๕๔

ท้อเป็นถ่าน, ผ่านเป็นเพชร

๏ เชิญเหยียบย่ำเถิดหนาถ้าอยากย่ำ
จะเหยียบซ้ำเท่าไหร่ไม่สิ้นหวัง
ฉันมิเคยแค้นเคียดหรือเกลียดชัง
ตราบพลังแห่งหัวใจยังไม่ลด

๏ "นิ้วกระดิกกระเดี้ยได้พอให้เห็น
เรี่ยวแรงที่แฝงเร้นก็ปรากฏ
ยอดหญ้าแยงหินแยกหยัดระชด
เกียรติยศแห่งหญ้าก็ระยับ"*

๏ เถิดหยุดลมหายใจข้าฯ, ถ้าอยากหยุด
มิอาจฉุดรั้งใจให้หวนกลับ
"หากชนะ, ราชบัลลังก์ยังรอรับ
หากชีพดับ, ประตูสวรรค์พลันเปิดรอ"**

๏ ฉันจะก้าวเดินไปด้วยใจมั่น
จะดับฝันสักกี่ฝันจะไปต่อ
เมื่อความหวังยังเปล่งเสียงก็เพียงพอ
เพราะว่า "ท้อเป็นถ่าน, ผ่านเป็นเพชร!"*** ๚ะ๛


วุฒินันท์ ชัยศรี
๑๙ กันยายน ๒๕๕๕

______________
* จากบทกวี "เพียงความเคลื่อนไหว"
** ดัดแปลงจากโศลกบทหนึ่งในภควัทคีตา
"หากถูกฆ่า ท่านก็จะได้เสวยสวรรค์
ถ้าชนะก็จะได้ครองแผ่นดินโลก
ฉะนั้น จงลุกขึ้นทำความตกลงใจที่จะรบเถิด
กุนตีบุตร!"
(บทที่ ๓๗ อัธยายที่ ๒ สางขยะโยค จาก ศรีมัทภควัทคีตา ฉบับแปลของ ศาสตราจารย์ ร.ต.ท. แสง มนวิทูร)
*** จากชื่อหนังสือ "ท้อเป็นถ่าน ผ่านเป็นเพชร" ของสำนักพิมพ์เพื่อนใจ

เรื่องราวของฉันกับนักหยุดเวลาผู้ไม่เคยหยุดเวลา

(1.)

แล้วฉันก็พบบางสิ่งบางอย่างในลิ้นชักดิจิตอล

ใครบางคนหยุดเวลาของสองเราไว้ตรงนั้น

ฉันคิดว่าเธออาจจะจำไม่ได้ว่ามันเกิดขึ้นเมื่อไหร่ แต่เธอเชื่อไหม ฉันจำมันได้ทั้งหมด ทั้งอารมณ์ความรู้สึก ช่วงเวลาที่เกิดขึ้น บทสนทนาอันบางเบา ใครเป็นคนที่อยู่หลังกล้องนั้น

แต่ฉันไม่เคยบันทึกมันไว้, ไม่สิ ตอนนั้นฉันอาจไม่จำเป็นต้องบันทึกมัน เพราะฉันไม่เคยรู้สึกว่าจะต้องสูญเสียเธอไป เปล่า, ไม่ใช่ว่าฉันไม่มีทางสูญเสียเธอไป ฉันแค่รู้สึกว่าฉันจะไม่สูญเสีย อาจเป็นเพราะฉันวางระยะห่างของเราให้อยู่ในระยะที่เหมาะสมเสมอ นับแต่แรกเริ่มและตลอดมา

ฉันไม่เคยใกล้เธอมากพอที่จะรู้ถึงบางสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิต

(2.)

ฉันดีใจนับตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้รับรู้ว่าเธอเป็น "นักหยุดเวลา"

นักหยุดเวลาในความหมายของฉัน พวกเขามีพลังพิเศษที่จะหยุดเสี้ยวเวลาหนึ่งให้เป็นอมตะ เก็บเสี้ยววินาทีที่อาจไร้ค่า หรือเป็นเสี้ยววินาทีที่อาจจะไม่พบในเสี้ยววินาทีไหนอีกแล้ว

วินาทีที่เสียง "แชะ" ดังขึ้น เธอก็หยุดเสี้ยววินาทีหนึ่งของโลกใบนี้ไว้, วินาทีที่เสียง "แชะ" ดังขึ้น เธอก็หยุดเสี้ยววินาทีของรอยยิ้มใครคนหนึ่งไว้ยาวนานนับนิรันดร์ เสี้ยววินาทีนั้นยาวนานจนกว่าเธอเองปรารถนาจะลบเลือน

แน่นอน, ฉันดีใจที่เธอเป็นนักหยุดเวลา

แต่บางครั้ง, บางเสี้ยววินาทีเท่านั้นที่ฉันรู้สึกเสียใจ, เธอเป็นนักหยุดเวลาช้าเกินไป...

(3.)

ฉันไม่เคยเป็นนักหยุดเวลา

สิ่งดีที่สุดที่ฉันทำได้คือการสะกดห้วงเวลาให้อยู่นิ่ง ฉันไม่อาจหยุดเวลาได้อย่างสัมบูรณ์เช่นเธอ หากกรงสะกดเวลาของเธอคือเสี้ยววินาที กรงของฉันใหญ่กว่านั้นมาก

นั่นทำให้ฉันเก็บได้เพียงห้วงเวลาบางส่วน มันอาจเชื่อมโยงได้ในระยะเวลาที่สัมพัทธ์กัน แต่ที่สุดแล้ว แต่ละห้วงเวลาต่างก็เป็นเอกเทศต่อกัน

แม้ว่าทุกห้วงเวลา มีเรื่องราวของเธอบรรจุอยู่เต็ม แต่มันก็จะเป็นเพียงความทรงจำขาดวิ่นไม่ปะติดปะต่อ ยกเว้นแต่ฉันที่รู้ว่ามันเป็นเรื่องเดียวกัน ต่อเนื่องกัน และเป็นนิรันดร์ในใจฉัน

ฉันเสียใจที่ฉันไม่ใช่นักหยุดเวลา ทั้งที่ความคิดและความรู้สึกทั้งหมดของฉันหยุดอยู่ที่ตรงนั้น จุดที่กาลเวลาไม่อาจหวนกลับ หากฉันเป็นนักหยุดเวลา ฉันอาจจะสะกดเสี้ยววินาทีนั้นไว้ได้ ฉันอาจจะพบว่าในเสี้ยววินาทีนั้นฉันมีความรู้สึกมากเพียงใด

แต่ฉันไม่ใช่นักหยุดเวลา ดังนั้นห้วงเวลาที่ฉันพยายามสะกดไว้ มันกลับค่อย ๆ ขยายขึ้น และความรู้สึกก็ทบทวีรุนแรง บางครั้งเวลาที่ฉันคิดถึงห้วงเวลานั้น ฉันเสียน้ำตา

(4.)

เธอเป็นนักหยุดเวลาในวันที่เสี้ยววินาทีนั้นเลยผ่านไปนานแล้ว มันจึงไม่มีหลักฐานในเสี้ยววินาทีนั้นว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเรา

เฉพาะเรื่องของเราสองคน เวลาสำหรับเธอจึงเดินไปข้างหน้า เธอมีภาระที่ต้องหยุดเวลารออยู่ข้างหน้ามากมาย สำหรับนักหยุดเวลา เสี้ยววินาทีที่รออยู่ข้างหน้ามีความหมายกว่าการหวนกลับไปบันทึกเสี้ยววินาทีที่ผ่านไปแล้ว เพราะมันคือสิ่งที่เป็นไปไม่ได้

มีก็แต่นักสะกดห้วงเวลาอย่างฉันที่ยังจมจ่อมอยู่กับเรื่องเก่า ๆ นักสะกดห้วงเวลาอย่างฉันยังคงเขียนถึงเรื่องเก่า ๆ ที่ผ่านไปแล้ว มันอาจออกมาเป็นบทกวีนับร้อยบท เรื่องสั้นนับพันเรื่อง หรือนวนิยายนับหมื่นเล่ม เพียงเพราะฉันหยุดเวลาเสี้ยววินาทีนั้นไม่ได้

(5.)

อีกครั้งที่ฉันมองบางสิ่งในลิ้นชักดิจิตอล

ใครบางคนหยุดเวลาของสองเราไว้ตรงนั้น

มีเพียงเราสองคน, ฉันยิ้ม, เธอยิ้ม, ใครบางคนหยุดเวลานั้นไว้ ใครบางคนที่ไม่รู้ว่าเสี้ยววินาทีที่เขาหยุดเวลานั้นไว้ เมื่อผ่านมาห้าปี มันจะทำให้หนึ่งในสองคนในภาพต้องเสียน้ำตา

เราสองคนนั่งห่างกันพอสมควร นั่นแหละ, ฉันวางระยะห่างของเราให้อยู่ในระยะที่เหมาะสมเสมอ ฉันจึงไม่เคยรู้สึกว่าฉันจะสูญเสียเธอ นับตั้งแต่เสี้ยววินาทีนั้นจนถึงวินาทีนี้ แต่ฉันก็หาเหตุผลไม่ได้เลยว่า ทำไมวันนี้ฉันต้องมีน้ำตา

หรือเป็นเพราะครั้งหนึ่ง, เพียงครั้งเดียวเท่านั้นที่ฉันสูญเสียระยะห่างนั้นอย่างไม่ตั้งใจ จึงทำให้ฉันรับรู้ถึงบางสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิต นึกย้อนกลับไปยังเสี้ยววินาทีที่ใครบางคนหยุดเวลาของสองเราไว้ตรงนั้น บางทีเสี้ยววินาทีที่ไม่อาจหวนกลับ ฉันอาจจะคิดผิด เสี้ยววินาทีนั้นอาจเป็นเสี้ยววินาทีที่มีความหมายที่สุดในชีวิตฉัน เพียงแค่ฉันขยับเข้าใกล้เธออีกเพียงนิดเดียว

ใกล้เธอมากพอที่จะรับรู้เสียงของหัวใจตนเองว่า นอกจากเธอ, นักหยุดเวลาผู้ไม่เคยหยุดเวลาของสองเรา, ฉันรักใครมากไปกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว


วุฒินันท์ ชัยศรี
11 กันยายน 2554

บางบทบันทึกถึงเจ้าแมวสีฟ้า

1. เจ้าแมวสีฟ้า

น่าแปลกที่เมื่อวานฉันฝันถึงนาย-เจ้าแมวสีฟ้า มีคนบอกมาว่าอันที่จริงตัวนายไม่ใช่สีฟ้า เดิมทีนายเป็นเจ้าแมวสีเหลือง แต่นายกลายเป็นสีฟ้าด้วยความโศกเศร้าหดหู่ เช่นนั้นนายก็เป็นแมวแห่งความเศร้า ในบางขณะฉันก็เห็นด้วยกับคำพูดนี้-นายเป็นแมวแห่งความเศร้า แต่นั่นไม่ใช่ตอนที่ฉันเริ่มรู้จักนาย

เมื่อแรกเริ่มรู้จักนาย ฉันเรียกนายว่าแมวแห่งความฝัน จะไม่ให้ฉันเรียกอย่างนั้นได้อย่างไร ก็นายเล่นโผล่ออกมาจากลิ้นชัก บอกฉันว่านายเป็นหุ่นยนต์แมวจากอนาคต พร้อมทั้งนำเอาของวิเศษมากมายออกมาจากกระเป๋าใบเล็ก ๆ นายควักเอาอัลบั้มรูปถ่ายในอนาคตของเด็กชายไม่ได้เรื่องคนนั้นออกมาให้เขาดู บอกเขาว่านายจะเข้ามาเปลี่ยนแปลงชีวิตของเด็กชายคนนั้น แต่ไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าไหร่ เด็กชายคนนั้นก็ยังเป็นเด็กชายที่ไม่ได้เรื่องเหมือนเดิม แต่ฉันก็ยังอิจฉาเด็กชายไม่ได้เรื่องคนนั้น ไม่ใช่ว่าเพราะเขาได้ใช้งานของวิเศษมากมายของนายหรอกนะ แต่ฉันอิจฉาเพราะเด็กชายไม่ได้เรื่องคนนั้นมีเพื่อนที่แสนดีอย่างนาย

แม้นายไม่มีตัวตนให้ฉันจับต้องได้ แต่นายก็มีชีวิตอยู่ในความฝันของฉันเสมอ-เจ้าแมวสีฟ้า ในความฝันนายพาฉันไปไกลถึงสุดขอบฟ้า บางคราดำดิ่งลงสู่มหาสมุทร บางครั้งย้อนเวลาไปยังยุคโบราณ ฉันขำทุกครั้งเมื่อถึงคราวจวนตัว นายดูพึ่งพาไม่ได้เอาเสียเลย (ฉันสงสัยมานานแล้วว่านายเอาของจำพวกถ้วยถังกาละมังหม้อใส่ไว้ในกระเป๋ามิติที่สี่ทำไม เห็นนายคว้าออกมาจากกระเป๋าตอนลนลานอยู่เสมอ) แต่สุดท้ายนายก็พาพวกเราผ่านเรื่องร้ายมาได้เสมอ

แต่แล้ววันหนึ่งนายก็หายไปจากชีวิตฉัน

ฉันไม่รู้เหตุผลที่นายหายไป นายไม่มีแม้คำร่ำลาบอกกล่าว หรืออันที่จริงเป็นฉันต่างหากที่หายไปจากชีวิตนาย ฉันไม่รู้เลยว่าใครเป็นฝ่ายหายไปจากใคร พอรู้ตัวอีกทีนายก็ไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตฉันอีกแล้ว นายไม่มีตัวตนแม้แต่ในความฝันของฉันเอง บางครั้งฉันสงสัยว่าของวิเศษแบบนี้จะมีไหมนะ-เครื่องริบสิทธิ์ที่จะฝันถึงนาย-แล้วนายเผลอแบ่งให้พวกผู้ใหญ่ใช้หรือเปล่านะ

ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แล้วที่ฉันรับเอานายเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต จนเมื่อนายหายไป ฉันจึงรู้สึกว่าหัวใจของฉันมีรูโหว่ขนาดใหญ่ที่ไม่มีวันถมเต็ม แม้ว่าฉันจะพยายามดิ้นรนเท่าไหร่ แต่นายก็ไม่เคยกลับมาในความฝัน นับจากวันนั้นวัยเด็กของฉันจึงพลัดหลงไปพร้อมกับการเลิกฝันถึงนาย และเป็นวันเดียวกับที่ฉันเรียกนายว่า-แมวแห่งความเศร้า

2. ไฟฉายย่อส่วน

เมื่อก่อนโลกที่ฉันอยู่ดูกว้างใหญ่ไพศาล โรงเรียนของฉันอาจไม่มีภูเขาหลังโรงเรียนเหมือนเด็กชายไม่ได้เรื่องคนนั้น แต่ฉันก็มีบ่อน้ำหลังโรงเรียนที่เป็นเสมือนพื้นที่ผจญภัยอันยิ่งใหญ่ของฉัน นายเคยเห็นไหมเล่า มันมีทั้งบ่อน้ำและป่ารกชัฏอันแสนลึกลับกว้างไกลสุดลูกหูลูกตา บางทีคงต้องขอยืมคอปเตอร์ไม้ไผ่ของนายมาบินสำรวจถึงจะรู้ทางทั้งหมด ฉันเคยฝันว่าจะให้นายพามาสำรวจที่นี่ แต่จนแล้วจนรอดเราก็ไม่เคยมาผจญภัยที่นี่ด้วยกันเลย

วันที่ฉันเลิกฝันถึงนาย ฉันกลับไปที่โรงเรียน กลับไปสำรวจพื้นที่ผจญภัยอันยิ่งใหญ่ของฉัน กลับพบเพียงแค่บ่อน้ำเล็ก ๆ และป่ารกนั่นก็เดินเพียงชั่วอึดใจก็ทะลุถึงถนนใหญ่ ไม่รู้ว่าใครลักพาเอาพื้นที่อันไพศาลของฉันหนีไป เช่นเดียวกับที่ฉันได้รู้ว่าโลกใบที่กำลังยืนอยู่นี้เล็กลงเรื่อย ๆ ทำไมทุกสิ่งไม่ยิ่งใหญ่เหมือนโลกที่นายเคยพาฉันไปผจญภัย ทำไมพื้นที่ผจญภัยอันยิ่งใหญ่ของฉันถูกกำหนดไว้ในกระดาษแผ่นเล็ก ๆ ซึ่งกางกั้นอาณาเขตไว้แค่หลังอาคารเรียนจนถึงสุดขอบถนน

และนายก็อยู่แต่ในกระดาษซึ่งบางหน้าก็ขาดวิ่น

ก่อนหน้านี้ฉันสงสารเด็กชายไม่ได้เรื่องคนนั้น เขาช่างเป็นคนที่ล้มเหลวในทุก ๆ ด้าน เว้นแต่การยิงปืนและพันด้ายซึ่งดูไร้สาระเสียเต็มประดา แต่นายรู้ไหม นับจากวันที่ฉันเลิกฝันถึงนาย นับตั้งแต่ที่นายหายไปจากชีวิตของฉัน ฉันกลับกลายเป็นเด็กชายไม่ได้เรื่องคนนั้น ฉันกลายเป็นคนที่ล้มเหลวในทุก ๆ ด้าน และเพ้อฝันถึงแต่สิ่งที่เป็นไปไม่ได้ แม้แต่พื้นที่แห่งการผจญภัยในวัยเด็กก็ถูกย่อส่วนลงเหลือเป็นเพียงความฝันอันกลวงเปล่า

ผิดกันแต่ว่าในวันที่ฉันสิ้นไร้หนทาง ไม่มีนายโผล่ออกมาจากลิ้นชักเพื่อช่วยประคับประคองชีวิตฉัน

จากวันที่ฉันเลิกฝันถึงนาย ตอนนี้ฉันโตขึ้นมาเป็นคนธรรมดาซึ่งมีคำพูดติดปากว่า "เป็นไปไม่ได้หรอก" -คนแบบที่ฉันเกลียดนักเกลียดหนาในวัยเด็ก คนที่ถูกกักขังในกรงซึ่งเอื้อมไม่ถึงจินตนาการ บางทีฉันนึกสงสัยขึ้นมาครามครัน หรือจะมีไฟฉายซึ่งจะย่อส่วนความฝันอันยิ่งใหญ่ให้เหลือเพียงเศษธุลี

นายก็รู้ว่าดวงตาของฉันก็เป็นดวงตาดวงเดิม แต่พื้นที่ผจญภัยอันยิ่งใหญ่ของฉันกลับไม่เหมือนเดิม ฉันอยากรู้แค่เพียงว่านายใช้ไฟฉายย่อส่วนของนายฉายเข้ามาที่บ่อน้ำหลังโรงเรียน หรือในใจฉันกันแน่

3. ไทม์แมชชีน

หากฉันได้รับอนุญาตให้ใช้ไทม์แมชชีนเพียงหนึ่งครั้ง ฉันอาจต้องเลือกระหว่างการย้อนเวลากลับไปในวัยเด็ก เพื่อไม่ให้ฉันตอนเด็กรู้จักนาย-เจ้าแมวแห่งความฝัน หรือการเดินทางไปในอนาคตอีกหนึ่งร้อยปีเพื่อที่จะรู้ความจริงว่านายเกิดวันนี้จริงหรือไม่ ซึ่งอันที่จริงฉันอาจจะไม่กล้าพอที่จะเลือกทางใดทางหนึ่ง หรือปฏิเสธทั้งสองทาง

หากฉันไม่รู้จักนายตอนเด็ก ๆ จะเป็นอย่างไรเล่าหากเด็กคนหนึ่งไม่เชื่อว่าไม้ไผ่ชิ้นเล็ก ๆ จะทำให้คนเราบินบนท้องฟ้า และพื้นที่ผจญภัยอันกว้างใหญ่ก็เป็นแค่ภาพลวงตาในหน้ากระดาษ หรือหากฉันเดินทางไปในอีกหนึ่งร้อยปีข้างหน้า จะเป็นอย่างไรหากฉันพบว่าเจ้าแมวสีฟ้าที่มีตัวตนอยู่ในความฝันของฉันเสมอมาไม่มีอยู่จริง

มันจะทำให้ฉันบินไม่ได้ด้วยไม้ไผ่ชิ้นเล็ก ๆ ผ้าคลุมนั้นก็มิอาจย้อนเวลาให้ของเก่ากลับดูใหม่ ดินสอคอมพิวเตอร์ก็กลายเป็นดินสอธรรมดาซึ่งนำพาศูนย์คะแนนมาให้คนที่ไม่ยอมอ่านหนังสืออย่างฉัน การพูดภาษาอื่นเป็นเรื่องที่ต้องฝึกฝนกันหลายปีไม่ใช่แค่กินวุ้น และประตูไปไหนก็ได้ของฉันคงต้องปิดตายนิรันดร์

ไทม์แมชชีนอาจทำให้ฉันเดินทางย้อนเวลาหรือไปในอนาคตอันห่างไกล กระนั้นไม่ว่าเวลาจะย้อนคืนหรือเดินทางไปข้างหน้า มีแต่ความจริงเท่านั้นที่ไม่เคยเปลี่ยน-ความจริงซึ่งฉันไม่เคยรักมันเลย แต่มันกลับอยู่ข้าง ๆ ฉันแทนที่จะเป็นนาย นับแต่วันที่ฉันเลิกฝันถึงนาย

นายอยู่ที่ไหนนะเจ้าแมวสีฟ้า ทำไมนายไม่เคยกลับมาหาฉันอีกเลย นายลืมเจ้าเด็กไม่ได้เรื่องที่นายต้องดูแลไปแล้วหรือ ฉันซึ่งเป็นคนที่ไม่ได้เรื่องในโลกที่ถูกย่อส่วนนี่เล่า นายก็ไม่เคยมาคอยปลอบโยนในความฝันเหมือนที่เคยทำมา นายหายตัวไปจากความฝันของฉัน และโลกความจริงที่ฉันอาศัยอยู่ก็เชื่อมโยงไม่ถึงโลกซึ่งนายเคยมีตัวตน หากฉันมีอายุยืนยาวนับจากนี้อีกร้อยปี ฉันจะได้พบนายบนโลกใบเดียวกันไหม

4. แมวแห่งความฝัน

ฉันบอกไปแล้วใช่ไหมว่าเมื่อวานฉันฝันถึงนาย-เจ้าแมวสีฟ้า ทันทีที่ลืมตาตื่นจากฝัน ฉันเห็นใบหน้าของนายนอนแอ้งแม้งอยู่ข้าง ๆ มันเป็นหมอนรูปใบหน้านายซึ่งมีคนซื้อมาให้ในวันเกิดปีนึงของฉันด้วยเหตุผลว่าฉันหน้ากลม ๆ เหมือนนายดี (คนที่ซื้อหมอนหรือตุ๊กตารูปนายมาให้ฉันก็มักจะใช้เหตุผลนี้เสมอ คือฉันดูอ้วนกลมปุ๊กลุกเหมือนนาย) น่าแปลกที่ฉันมองเห็นหน้านายทุกเช้าตอนตื่นและทุกคืนก่อนนอน แต่ฉันไม่เคยฝันถึงนายมาหลายปีแล้ว

นึกทบทวนความฝันอีกครั้ง ฉันจำไม่ได้เลยว่านายมาปรากฏตัวในลักษณาการใด หรือนายพาฉันไปผจญภัยที่ไหน นายใช้ของวิเศษชิ้นใดในความฝัน นายมาคนเดียว มากับน้องสาว หรือมากับเด็กไม่ได้เรื่องและผองเพื่อนของเขา -ไม่มีอะไรตกค้างในความทรงจำของฉัน มีเพียงแต่นาย-เจ้าแมวสีฟ้า สีฟ้าของนายอาจหมายถึงความเศร้าที่ต้องสูญเสียหูสองข้างให้หนูตัวร้าย แต่ฉันคิดว่าบางทีท้องฟ้าก็ให้ความหวังแก่ผู้คนที่กล้าเงยหน้าขึ้นไปมองมากกว่าจะมองแล้วหดหู่

ฉันเคยคิดว่าความทรงจำอันแจ่มชัดของฉันที่มีต่อนายนั้นมีแต่ความโศกเศร้าโศกาอาดูรในตอนที่นายหายไปจากชีวิตของฉันเท่านั้น และฉันจะต้องลืมว่านายเคยมีตัวตนในความฝันของฉัน เพื่อที่ฉันจะได้ไม่ต้องเจ็บปวด แต่อันที่จริงฉันลืมไปว่า นายคือความหวังและความฝัน ซึ่งฉันเผลอทำหล่นหายไปในบางขณะเท่านั้น แท้จริงแล้วนายยังมีชีวิตอยู่ไม่เพียงแต่ในความฝัน แต่อยู่กับฉันมาตลอดทั้งชีวิตต่างหาก

ฉันมองท้องฟ้า ด้วยหวังว่าจะมีแมวสีฟ้าตัวอ้วน ๆ ติดคอปเตอร์ไม้ไผ่บินผ่านฉันไป ฉันมองประตูหน้าห้องแล้วคิดว่าจะน่าตื่นเต้นเพียงไรหากมีหุ่นยนต์แมวตัวกลม ๆ เปิดประตูผ่านมิติมาจากอีกประเทศหนึ่ง ฉันมองลิ้นชักที่ไม่มีอะไรนอกจากหนังสือเก่า ๆ และดินสอยางลบวางระเกะระกะ ก็หวังเพียงว่าจะมีใครสักคนโผล่หน้ากลม ๆ มาเตือนว่า "นายลืมทำการบ้านอีกแล้วนะ"

แม้ว่าทุกอย่างไม่เคยเป็นความจริง แต่ด้วยความหวัง ความฝัน และห้วงคำนึงที่มีต่อนายมิใช่หรือที่ทำให้ลมหายใจของฉันยังคงมีค่า มิใช่คนสิ้นไร้ความหวังที่ใช้ชีวิตอย่างคนที่ตายไปแล้ว

ฉันดีใจที่ฝันถึงนายอีกครั้ง-เจ้าแมวสีฟ้า นั่นทำให้ฉันรู้ว่าที่จริงแล้วนายยังคงอยู่กับฉันเสมอมา และฉันเพียงแค่หลงลืมนายไปในบางเวลาเท่านั้น

5. 12/9/3

ปีสองพันสิบสอง เดือนเก้า วันที่สาม หรือ 12/9/3 (ตัวเลขนี้น่าประหลาดดี ก็น้ำหนัก/ส่วนสูง/สัดส่วนรอบหัว เอว หน้าอก/เส้นผ่านศูนย์กลางฝ่าเท้า/ความเร็ว/การกระโดด/พละกำลัง ของนายล้วนแต่วัดออกมาได้ 129.3 ทั้งนั้นนี่นะ) นับจากนี้อีกหนึ่งร้อยปีนายจะถือกำเนิดขึ้น ซึ่งในตอนนั้นฉันอาจเป็นผงธุลีปลิวหล่นอยู่ที่ไหนสักที่ และห้วงคำนึงที่มีต่อนายก็เป็นเพียงสายลมบางเบาเท่านั้น

ไม่รู้ว่าอีกหนึ่งร้อยปีข้างหน้า นายจะมีตัวตนอยู่จริงไหม แต่ฉันไม่จำเป็นต้องกังวลถึงเรื่องนั้นอีกแล้ว เพราะสิ่งที่แจ่มชัดในความทรงจำของฉันไม่ใช่แค่เรื่องที่ว่านายเป็นหุ่นยนต์แมวตัวอ้วนกลมน่ากอดที่มีของวิเศษน่าตื่นตาตื่นใจ แต่คือการเป็นเพื่อนรักในวัยเยาว์ที่ทำให้ความทรงจำในวัยเด็กของฉันมีความหมายมากกว่าที่เคยเป็นมา

ฉันเชื่อว่าในหัวใจของผู้คนทั่วโลก นายยังคงมีตัวตนอยู่เสมอ และหากมีเด็กสักคนอยากบินบนท้องฟ้า นายก็คงพูดว่า "ไฮ้ ทาเคะคอปตา" และยื่นคอปเตอร์ไม้ไผ่ให้โดยไม่ลังเล


วุฒินันท์ ชัยศรี
3 กันยายน ค.ศ. 2012
นับถอยหลังอีกหนึ่งร้อยปีจะถึงวันเกิดของโดราเอมอน

วันที่ฉันเสียเธอให้แก่บทกวี

วันที่ฉันเสียเธอให้แก่บทกวี
สิ่งเดียวที่ฉันทำได้มีเพียงเขียนบทกวีอีกหนึ่งบท
เพื่อบันทึกทุกห้วงความรู้สึกในวันที่ฉันเสียเธอให้แก่บทกวี
ฉันเสียเธอให้แก่บทกวีเพียงเพื่อเขียนบทกวีในวันที่ฉันเสียเธอให้แก่บทกวี
ที่สุดแล้วมันไม่มีอะไรเลยนอกเสียจาก
กระดาษเปื้อนเปรอะน้ำตา เหลือหยดหมึกเพียงด่างดวง
และความหมายอันกลวงเปล่า
เป็นเพียงความทรงจำอันเลอะเลือนของถ้อยคำ
ซึ่งพยายามจะบันทึกปริมาตรไร้รูปของความปวดร้าวอย่างน่าสมเพช
โดยแสร้งทำเป็นไม่แยแสกับการเสียเธอให้แก่---
บทกวีซึ่งฉันเคยเขียน, และกำลังเขียนขึ้น
อันจะเป็นอนุสาวรีย์แห่งความขลาดเขลา
และจดจารความโง่งมอันเป็นนิรันดร์ของฉัน
ซึ่งยอมสูญเสียเธอเพียงเพื่อเขียนบทกวี---
ในวันที่ฉันเสียเธอให้แก่บทกวี


๒ กันยายน ๒๕๕๕