ลมหายใจบางเบาลงทุกที
ความคิดถึงก่อตัวเป็นรูปร่าง
หยิบมาปั้นเป็นรูปทรง
แล้วค่อย ๆ บีบให้เล็กลง
เป็นชิ้นเล็ก ๆ
เป็นชิ้นเล็ก ๆ
เหลือชิ้นเล็ก ๆ
เพียงชิ้นเล็ก ๆ
มวลสารความคิดถึงอัดแน่นอยู่อย่างนั้น
ขนาดเล็กเท่าปลายนิ้วก้อย
ไม่มีช่องว่างอื่นใด
แล้วโยนทิ้งไว้ในถังขยะที่ปลายเท้า
ซ้ำไปมาอยู่อย่างนั้น
ไม่ต้องเช็ดหรอกน้ำตา
ขอโทษ...
คำนี้สั้นเกินไป ไร้ค่าเกินไป เมื่อออกจากปากของฉัน
ฉัน, คนที่ทำให้เธอลำบากใจไม่หยุดหย่อน
เคยคิดว่าความคิดถึงคือน้ำช่วยปลอบประโลมใจ
แต่ที่จริงความคิดถึงคือไฟ
โดยเฉพาะกับคนที่ไม่เคยต้องการมัน
ไม่ต้องกังวลนะ
ฉันโยนความคิดถึงทิ้งไว้ในถังขยะแล้ว
อาจมีบางชิ้นล้นออกมานอกถังขยะ, ฉันจะกวาดไปทิ้งนอกห้อง
จะไม่ให้เธอระคายเท้า
นอนหลับเถอะนะ, นอนหลับให้สบาย
ไม่ต้องเช็ดหรอกน้ำตา
มันก็แค่... น้ำตาของฉันเอง
กระซิบบอกตัวเองในใจ
อย่าส่งเสียงนะ
อย่าสะอื้นนะ
หายใจแรง ๆ ก็ไม่ได้
แม้แต่หยดน้ำตาที่กำลังจะร่วงหล่น
ต้องคว้าไว้ก่อนที่มันจะตกถึงพื้น
ขอให้ครั้งนี้เป็นการร้องไห้ที่เงียบงันที่สุดในชีวิต
เธอกำลังนอนหลับสบาย
น้ำตาของฉันมีค่าน้อยเกินกว่าจะรบกวนการพักผ่อนของเธอ
แม้เพียงเสี้ยววินาที
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น