น้ำตา

ถ้าหากน้ำตาฉันมีค่า
พอให้เธอหันมามองบ้าง
นึกถึงภาพทรงจำสีจาง
เรื่องราวระหว่างทาง-ระหว่างเรา

ถ้าหากน้ำตาฉันมีค่า
พอให้เธอมองมาที่เก่า
แววตาเปี่ยมฝันคงบรรเทา
ต่อลมหายใจเหงาอีกวัน

แต่เพราะยิ่งร้องไห้ยิ่งไร้ค่า
เธอไม่เคยมองมาที่ฉัน
ลืมแล้วทุกภาพเคยผูกพัน
เป็นเพียงความฝันเปล่าดาย

กลั้นกลืนน้ำตาไม่กล้าหลั่ง
เก็บทุกภาพความหลังเปี่ยมความหมาย
ตอกตรึงความฝันจนวันตาย
ในซากใจแหลกสลายด้วยคำลา

ขอโทษที่ร้องไห้ให้เธอเห็น
จะหลบเร้นรักไว้ไม่ครวญหา
ไม่มีอีกแล้วน้ำตา
เพราะไม่เคยมีค่าสำหรับเธอ
...
ฉันจะไม่ร้องไห้ฟายน้ำตา
เพราะฉันไม่มีค่าสำหรับเธอ

๒๓ มี.ค. ๒๕๕๘

ไม่อยากหวังและผิดหวังอีกครั้งแล้ว

ไม่อยากหวังและผิดหวังอีกครั้งแล้ว
ใจฉันเหมือนแก้วร้าวบิ่น
สัมผัสแผ่วแผ่วก็พังภินท์
แหลกสิ้นเป็นผงทรายสลายไป

จะต้องรักและเสียรักสักกี่ครั้ง
ความหวังจึงเลิกหวังลงได้
จะต้องมีกี่ใจมาแลกใจ
จึงจะไม่เจ็บช้ำด้วยคำลา

ต้องสุขใจและเสียใจไม่รู้จบ
การพานพบและพรากไปอย่างไร้ค่า
น้ำตาหลั่งรินจนชินตา
แต่ก็ยังหลั่งมาเมื่อรักร้าว

หนทางข้างหน้านั้นแสนไกล
แต่ใจยังเจ็บเหน็บหนาว
เมฆหม่นมืดดำไร้ดาว
ล้มแล้วก็ฝืนก้าวต่อไป

ต้องมีรักและเสียรักสักกี่ครั้ง
ความหวังจะเลิกหวังลงได้
ต้องเจ็บอีกกี่ครั้งจึงฝังใจ
ไม่อยากหวังและผิดหวังอีกครั้งแล้ว!

๒๐ มี.ค. ๒๕๕๘

อำนาจ

อำนาจคุณจะยาวนานสักแค่ไหน
เมื่อไม่ได้มีรากฐานผ่านสิทธิ์เสียง
วาดวิมานไร้หลักมักเอนเอียง
ลมพัดเพียงแผ่วแผ่วก็พร้อมพัง

อำนาจนั้นจะยาวนานสักแค่ไหน
เมื่อคุณใช้อย่างเกินกล้าอย่างบ้าคลั่ง
อำนาจที่ชิงมาน่าชิงชัง
แต่คุณยังยิ้มยั่วไม่กลัวเกรง

อำนาจคุณยิ่งใช้ยิ่งใกล้หมด
แต่คุณไม่ละลดการข่มเหง
หรือคิดว่าเราพอใจได้ฟังเพลง
จำได้ไหมตายายตะเบ็งหลับหูหลับตา

หากคิดว่าอำนาจเป็นนิรันดร์
ก็เชิญฝันให้สมมาดปรารถนา
เมื่อคุณข่มโคขืนกลืนหญ้าคา
โคคลั่งจะขวิดฆ่าคนขืนโค!

๑ มี.ค. ๒๕๕๘