วันนี้ฉันจะรักเธอทั้งใจ

เธอคือบุปผางามพิสุทธิ์
คือเพชรยอดมงกุฎสูงค่า
ส่วนฉันเป็นคนธรรมดา
เพียงเธอจะมองมาก็เกินคิด

แต่เธอก็ยังอยู่ตรงนี้
ส่วนฉันก็รู้ดีไม่มีสิทธิ์
ฉันไม่คู่ควรเธอแม้สักนิด
ไม่ควรมาใกล้ชิดด้วยซ้ำไป

แต่จะห้ามความรักก็ยากนัก
เพราะเธอน่ารักเกินทนไหว
ขอบคุณนะที่เธอไว้ใจ
เราจึงมาชิดใกล้หัวใจกัน

วันนี้แสงแห่งหวังยังวาววาม
ความรู้สึกงดงามเหมือนความฝัน
แต่ไม่รู้จากนี้กี่หมื่นวัน
เรานั้นอาจลาร้างห่างเหินไป

กลัว...ฉันกลัวจะเผลอทำเธอเจ็บ
แต่เกินเก็บเรื่องของเราเอาไว้ได้
เถอะ! วันนี้ฉันจะรักเธอทั้งใจ
พรุ่งนี้เป็นอย่างไรก็ไม่กลัว

๑๓ ต.ค. ๒๕๕๘

ถาม

ลองถามหัวใจได้ไหมเธอ
วันนั้นแค่เผลอหรือเธอเหงา
อ้อมกอดอุ่นจางบางเบา
เรื่องราวระหว่างเราช่างเลือนราง

รอยยิ้มเคยยิ้มยามชิดใกล้
แววตาอาลัยเมื่อไกลห่าง
คือความจริงใช่ไหมในฝันจาง
หรือแค่เธออ้างว้างในวานวัน

ใจเธออาจอ่อนแอแค่เพราะเหงา
เรื่องราวระหว่างเราคือภาพฝัน
เธออาจไม่เคยรักกัน
แต่ฉันรักเธอแล้วทั้งใจ

ลองถามตัวเองดูสักครั้ง
เธอลืมทุกความหลังแล้วใช่ไหม
คงลบเลือนทุกสิ่งทิ้งไป
ทิ้งฉันไว้ในความช้ำเกินจำนรรจ์

ฉันถามความขมขื่นทุกคืนค่ำ
ในถ้อยคำพร่ำเพ้อละเมอฝัน
คนที่เธอจะมีใจให้กัน
ทำไมถึงเป็นฉันไม่ได้นะ?

ต.ค. ๒๕๕๘