หากหลงรักคนไม่ควรจะหลงรัก

หากหลงรักคนไม่ควรจะหลงรัก
ก็เหมือนเราอกหักแล้วครึ่งหนึ่ง
แต่ยิ่งหักใจห้ามความคำนึง
อกอีกครึ่งย่อมหักลงต้องปลงใจ

อกฉันแหลกร้าวแล้วเมื่อแรกรัก
แรกรู้จักแรกสบตาพาหวั่นไหว
ทั้งที่รู้ทั้งรู้เธอมีใคร
ดวงฤทัยจึงร้าวหนักไม่รักดี

ยิ่งเลิกคิดถึงเธอยิ่งเผลอคิด
ยิ่งหนียิ่งตามติดเกินหลบหนี
ยิ่งตัดรักรักยิ่งล้นท่วมท้นทวี
ใจดวงนี้ยังเพ้อพร่ำคอยรำพัน

หลับตายังเห็นภาพเธอเต็มตา
แม้ตื่นมายังละเมอเหมือนภาพฝัน
หากว่าเธอถือโทษโปรดลงทัณฑ์
ช่วยฆ่าฉันด้วยรอยยิ้มพิมพ์ฤทัย

เพราะหลงรักคนไม่ควรจะหลงรัก
อกจึงแหลกร้าวหนักกว่าครั้งไหน
หากสงสารคนจวนเจียนจะสิ้นใจ
โปรดใช้ความเมตตาฆ่าฉันที
...
หากเธอมีเมตตามากกว่าใคร
โปรดขยี้เศษซากใจในมือเธอ

๕ ก.พ. ๕๗

ชาวนา

ในท้องบ่มีข้าว
ในยุ้งเฮามีแต่ทราย
น้ำตาที่ตกราย
ไผสิทราบสิได้ยิน

สอสอกี่ยุคสมัย
ไม่เคยพาเฮาพ้นดิน
ตอนขอคะแนนกิน
ให้เลียตีน, มันก็เลีย

ได้เสียงก็เชิดหน้า
เฮาเอิ้นหาจนว่าเพลีย
ข้าวเสียเงินก็เสีย
ตอนขอทวงแทบกราบเท้า

หนึ่งเสียงเพียงคะแนน
ความยากแค้นไม่ถือเอา
หนึ่งเสียงเพียงกูเข้า
ครองอำนาจในรัฐสภา

ส่งเสียงด้วยหนึ่งเสียง
กี่แสนครั้งในคูหา
เสียงนี้ของชาวนา
ถูกเอาเปรียบอยู่ซ้ำซ้ำ

เอาเสียงไปอ้างเสียง
ไปสอดไส้กฎหมายริยำ
เลือกเขาเพราะจำนำ
เป็นหนี้ต้องจำนองนา

วันนี้วันเลือกตั้ง
ยังรับบัตรลงชื่อกา
อำนาจในมือข้าฯ
ฤาเปลี่ยนแปลงประเทศเหวย?

๒ ก.พ. ๒๕๕๗