อำลาครูจิ๋ว

คือบุคคลผู้ควรค่าเรียกว่า "ครู"
มิใช่ผู้บังคับบัญชาชี้นิ้วสั่ง
หลายคราเราประมาทเคยพลาดพลั้ง
ครูก็ยังเมตตาเอื้ออาทร

สามปีที่ไม้ใหญ่ให้ร่มเงา
พวกเราได้เรียนรู้คำครูสอน
จำเนียรกาลผ่านวาระจะจากจร
ดวงใจจึงอาวรณ์ไม่เว้นวาย

เหล่าเด็กเด็กเคยเดินตามหลังผู้ใหญ่
พอครูเดินลับไปก็ใจหาย
หนทางเวิ้งว้างเปล่าดาย
ไม่มีแสงแห่งจุดหมายมานำทาง

ภูมิใจที่ได้ติดตามครู
ได้รับใช้ได้เรียนรู้อยู่ไม่ห่าง
คำสอนครูอยู่ในใจไม่เคยจาง
ครูแผ้วถางทางเดินไว้ให้ก้าวมา

พระคุณครูจากวันนั้นถึงวันนี้
คงไม่มีสิ่งใดจะสมค่า
จึงกลั่นถ้อยร้อยรสพจนา
เป็นบทกวีอำลาอาลัยรัก

๓๐ พฤศจิกายน ๒๕๕๙

หลงรักนักวิ่ง (๓)

สารภาพว่าตั้งแต่หัดวิ่งจนถึงวันนี้ เราก็ยังไม่ชอบการวิ่งอยู่ดี แต่เราเชื่ออย่างที่หลายคนเชื่อว่า ความรักแม่งเป็นพลังที่ทำให้มนุษย์ทำสิ่งยิ่งใหญ่เกินตัวได้เสมอ