พิมพิลาไลย

ไม่ได้อยากเห็นตัวละครที่ถูกสร้างตามแบบแผนในวรรณคดี (แบบที่เค้าเล่า ๆ กันมา) แต่อยากเห็นมนุษย์คนหนึ่งซึ่งหวานซึ้งดูดดื่มกับรักแรกที่ไม่เคยเลือนราง มนุษย์คนหนึ่งซึ่งเคยเรียนรู้ ผิดพลาด เจ็บปวด อ่อนไหว ครวญคร่ำร่ำไห้ ยึดยื้อและปล่อยวางบางห่วงโซ่ความสัมพันธ์ที่รัดรึงร้าวใจ มนุษย์คนหนึ่งซึ่งใช้เวลาค่อนชีวิตค้นหาตัวตนและตำแหน่งแห่งหนที่จะยืนอยู่ตรงนั้น และกล้าที่จะบอกกับคนอื่นได้อย่างเต็มปากว่า นี่แหละคือตัวฉัน ท่ามกลางสังคมที่ฉุดกระชากลากถูพร้อมตะโกนใส่หูเธอว่าเธอจะต้องเป็นอย่างนั้นเป็นอย่างนี้ หากมีใครเขียนให้พิมพิลาไลยกลายเป็นมนุษย์ที่มีเลือดเนื้อและน้ำตาขึ้นมาได้ ความตายของเธอจะไม่สูญเปล่า เพราะตัวละครที่ทำให้หัวใจของคนอ่านสั่นไหวจะไม่มีวันตายไปจากหัวใจผู้อ่าน

Pain is inevitable. Suffering is optional.

"Pain is inevitable. Suffering is optional. Say you’re running and you think, ‘Man, this hurts, I can’t take it anymore. The ‘hurt’ part is an unavoidable reality, but whether or not you can stand anymore is up to the runner himself."

(Haruki Murakami, What I Talk About When I Talk About Running.)

วิ่งเคลียร์ใจ

ออกวิ่งเพื่อเคลียร์หลาย ๆ อย่างในหัว
เข้ามาสู่โลกที่ไม่มีอะไรเลยนอกจากลู่วิ่งตรงหน้า ฟังเสียงลมหายใจ ปล่อยวางทุกอย่างไว้ชั่วขณะ
ไม่รู้จริง ๆ ว่าตอนนี้กำลังวิ่งหนี หรือวิ่งตามอะไรอยู่
รู้แค่ต้องก้าวไปข้างหน้า แม้หนทางจะว่างเปล่าไร้จุดหมาย
ใครบางคนเคยบอกว่า ถ้าเราแข็งแกร่งขึ้น โลกก็จะน่ากลัวน้อยลง
ฉันหัวเราะ ยกแขนขึ้นปาดเหงื่อขมปร่าริมรอบขอบตา
ทำไมฉันไม่เคยเชื่อเลยนะ

ไม่อยากเป็นเพื่อนกับแฟนเก่า

 

ก็มีแต่เธอที่ทำได้
มีแต่เธอที่ใจไม่ไหวหวั่น
ก็เธอไม่ใช่เหรอที่ทิ้งกัน
แล้วยัดเยียดคำนั้นให้ฉันเป็น

ว่า, เพื่อนพิเศษ-เพื่อนสนิท
แล้วแต่จะประดิษฐ์ตามคิดเห็น
เรื่องเก่าก็ฝังกลบหลบเร้น
ลมปากเพียงพูดเล่นไม่จริงจัง

หมดรักก็อย่าอ้างคำว่าเพื่อน
ยกคำมาย้ำเตือนกักขัง
แสร้งอยากเก็บมิตรภาพจีรัง
แกล้งลืมทุกความหลังเพราะหมดใจ

มีแต่เธอที่อยากจะเป็นเพื่อน
มีแต่เธอที่ลืมเลือนความหวั่นไหว
หมดรักก็เลิกกันทิ้งกันไป
อย่ายัดเยียดคำใดให้ฉันเลย

เปเปอร์เฌอปราง

ครั้งแรกกับการนำเสนอบทความในห้องประชุมใหญ่... คือก่อนเดินทางมาลืมดูว่าตัวเองนำเสนอห้องไหน พอเปิดกำหนดการดู เฮ้ย ห้องนี้เลยนี่หว่า ปกติเสนอเปเปอร์เคยลงแต่ห้องเล็ก ๆ น่ารัก ๆ อบอุ่น ๆ วันนี้คือสไลด์ที่อดหลับอดนอนทำ (ใช้เวลาเลือกรูปไปแปดสิบชั่วโมง) ได้ฉายความน่ารักของเฌอปรางอย่างยิ่งใหญ่เต็มจอ ตายตาหลับแล้วครับ แฮร่
ขอบคุณศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธรที่ให้โอกาสเปเปอร์เล็ก ๆ จากประเด็นความสนใจที่เกิดขึ้นขณะไถทวิตเตอร์ตามข่าวเฌอปรางระหว่างเดินขึ้นภูเขาไปหาข้าวกิน (ช่วง Senbatsu General Election ยังสิงอยู่ที่ประเทศจีน) แน่นอนว่ามันยังมีช่องโหว่หลายด้าน โดยเฉพาะช่องโหว่ใหญ่ที่สุดคือลักษณะของบทความที่ควรเอาทฤษฎีสังคมศาสตร์-รัฐศาสตร์ไปจับให้แม่น แต่สุดท้ายในภาควิเคราะห์ เราก็ยังใช้การวิเคราะห์ในเชิงการใช้ภาษาอยู่ดี (เพื่อนที่ไปฟังบอกว่า ถ้าจะวิเคราะห์แบบนี้ ใช้ CDA ไปจับแต่แรกดีกว่า เออว่ะ 555) และหากมีข้อผิดพลาดอื่นใดอีกก็กราบขออภัยผู้ที่ตั้งใจมาฟังการนำเสนอทุกท่านครับ

อีกสองท่านที่ต้องขอบพระคุณอย่างยิ่งคือ ผศ.ดร.จเร สิงหโกวินท์ ซึ่งอาจารย์แม่นมากเรื่องงานวิจัยเกี่ยวกับแฟนคลับ และได้ให้คำแนะนำที่เป็นประโยชน์หลายข้อในการพัฒนาเปเปอร์นี้ต่อไป และอีกท่านคือ ผศ.ดร.โดม ไกรปกรณ์ นักวิชาการโอตะระดับผู้ช่วยศาสตราจารย์ด็อกเตอร์ตัวจริงเสียงจริง (คามิโอชิเฌอปรางเหมือนกันด้วย กรี๊ดมาก ๆ) ที่ช่วยเปิดโลก BNK48 ในเชิงวิชาการอย่างลึกซึ้ง และช่วยผมตอบคำถามในห้องชนิดละเอียดทุกเม็ดจนผมไม่ต้องพูดอะไรต่อเลย 555 หวังว่าจะได้ฟังเปเปอร์ BNK48 ของอาจารย์ต่อไปอีกเรื่อย ๆ นะครับ