ปะติวัด

"ไอ้หมา อาบน้ำเสร็จแล้วมาช่วยแม่รดน้ำผักหน่อยสิ" แว่วเสียงแม่ขณะเด็กน้อยจ้วงน้ำราดตัวโครมๆ "เดี๋ยวไปโรงเรียนไม่ทันแม่" พูดไปก็เสียวก้นวาบ เมื่อวานมัวแต่เถลไถลอยู่กับไอ้ขวดกะไอ้แก้วที่ริมคลองเลยพลาดวิชาเลขคาบแรก โดนครูมานะจอมเฮี้ยบหวดเสียก้นยับ วันนี้เขามั่นหมายว่าจะต้องไปยืนยิ้มเผล่หน้าเสาธงเป็นคนแรกเลยเทียว เสียงแม่หัวเราะดังขึ้นมา "เอ็งนี่ก็ไม่รู้อะไร เมื่อวานเขาปฏิวัติ วันนี้โรงเรียนเลยปิด" ปะติวัด?--เด็กน้อยทวนคำ ปะติแปลว่าอะไรก็ไม่รู้ แต่ถ้ามีคำว่าวัดก็คงจะเกี่ยวแก่ขรัวตา สงสัยขรัวตาอยากให้เด็กหยุดเรียนจะได้ไปทำบุญเยอะๆ กระมัง เด็กน้อยลิงโลดออกจากห้องน้ำ ท่องศัพท์ใหม่จนขึ้นใจ "ปะติวัด แปลว่าหยุดเรียน"

รัฐประหาร (๒)

อย่าเป็นเลยประเทศประชาธิปไตย
เอะอะอะไรก็รัฐประหาร
ลืมเสียการต่อสู้ยาวนาน
จะโค่นมารทันใจต้องใช้ปืน

อย่าเป็นเลยประเทศประชาธิปไตย
แค่ติดต่างก็ผลักไสเป็นคนอื่น
ประชาธิปไตยที่ไม่มีแม้ที่ยืน
ไยถูกกลืนด้วยความเกลียดเคียดแค้นกัน

อย่าเป็นเลยประเทศประชาธิปไตย
เรามาลองระบอบใหม่ดังใจฝัน
อนาคิสม์คอมมูนเคยสูญพันธุ์
ลองในเขตสารขัณฑ์คงเข้าที

อย่าเป็นเลยประเทศประชาธิปไตย
เกมต่อรองอำนาจใหม่คงได้ที่
การเมืองภาคประชาชนไม่มี
และจากนี้คงเงียบดับลับลา

อย่าเป็นเลยประเทศประชาธิปไตย
หากยังใช้รัฐประหารแก้ปัญหา
ควรเปลี่ยนเป็นรัฐทหารสักครั้งครา
เถลิงค่าความเป็นไทย, ชัยชโย!

๒๓ พ.ค. ๕๗

รัฐประหาร (๑)

สิบสามรัฐประหารผ่านมา
เราเรียนรู้เรื่องบ้าอะไรบ้าง
หรือต้องเป็นเช่นนี้-ไม่มีทาง
ที่มวลชนจะเอ่ยอ้างถึงสิทธิ์ตน

สิบสามรัฐประหารผ่านไป
แล้วจะมีครั้งใหม่อีกกี่หน
อำนาจที่ถือครองของปวงชน
แท้สมบัติของบางคนคอยผลัดชม

สิบสามรัฐประหารผ่านเลย
เพื่อนเอ๋ย-พวกเราล้วนติดหล่ม
ประชาชนจะเป็นใหญ่ในโคลนตม
เฝ้าคอยข่มเขาขืนกลืนน้ำตา

เอ้า! ยินดีต้อนรับรัฐประหาร
สิบสามครั้งคงชื่นบานกันถ้วนหน้า
จะอีกกี่วิกฤตการณ์ก็เชิญมา
เชิญเข่นฆ่าประชาธิปไตยด้วยไกปืน!

๒๒ พ.ค. ๕๗

นกเจ็บ

ทอดร่างแทบเท้าแล้วคนดี
นกน้อยตัวนี้ที่เจ็บหนัก
หายใจรวยรินเพราะพิษรัก
เจ็บนักจึงรานร้าวหนาวหัวใจ

ฉันคือนกต้องศรอาวรณ์สวาท
เธอพิฆาตด้วยแววตาพาหวั่นไหว
หล่นร่างลงเป็นทาสดวงฤทัย
เธอกลับเดินจากไปไม่เหลียวมอง

หากฉันบินมาตายตรงหน้าตัก
ยอดรักคงกังวลหม่นหมอง
เธอมีคนเคียงข้างคอยครอบครอง
นกเจ็บต้องเจียมใจไม่เอื้อมคว้า

ไม่มีสิทธิ์ซบลงตรงหน้าตัก
แต่ใจภักดิ์ก็เพ้อพร่ำคอยเพรียกหา
จึงโผซบแทบเท้าร้าววิญญาณ์
หากเธอมีเมตตา-ฆ่าฉันที

ความรักอันเล็กน้อยต้อยต่ำ
รอให้เธอเหยียบย่ำเต็มที่
ทอดร่างแทบเท้าเธอแล้วคนดี
รอเธอเหยียบขยี้ให้สาใจ!

๑๙ พ.ค. ๕๗

รักใหม่

ผู้รู้ว่าอกหักรักเศร้าโศก
ต้องแก้โรคอกหักด้วยรักใหม่
การอกหักเป็นบททดสอบใจ
เพื่อข้ามความอาลัยไปให้พ้น

เมื่ออกหักความรักควรเริ่มใหม่
เพราะความรักยิ่งใหญ่ในทุกหน
และความรักครั้งเก่าอย่าเฝ้าทน
อยู่กับคนไม่มีใจ-ไม่เคยรัก

ฉันเฝ้าบอกหัวใจไปกี่ครั้ง
แต่มันไม่เคยฟังยังจมปลัก
จมอยู่กับวันวานร้าวรานนัก
แม้ประจักษ์เธอจากไปไม่เหลือเงา

ใครหรือจะกล้าลืมรอยยิ้มนั้น
ยิ้มเมื่อสบตาฉันวันเธอเหงา
เป็นภาพจำสีจางบางเบา
รอยจูบกลางใจเศร้ายังร้าวใจ

เสียน้ำตากี่ล้านครั้งก็ยังรัก
มิอาจแก้อกหักด้วยรักใหม่
คงเพราะฉันรักเธอมากเกินไป
มากเกินจะรักใครได้อีกแล้ว

๑๒ พ.ค. ๕๗

รู้ว่าไกลแสนไกลเกินไขว่คว้า

รู้ว่าไกลแสนไกลเกินไขว่คว้า
แต่จะหลบสายตาก็ไม่ได้
รู้ว่าห่างเกินห้วงความห่วงใย
แต่หัวใจก็เพรียกหาแววตานั้น

หากว่าสิ้นลมหายใจ
แล้วลืมเธอได้ดังใจฝัน
จะหลั่งเลือดเชือดคอโดยพลัน
เพื่อให้ลืมคืนวันอันเปล่าดาย

แต่แม้จะสิ้นใจก็ไม่ลืม
ภาพคนเคยปลื้มฤๅลืมง่าย
เร้ารึงในฤทัยไม่รู้วาย
ต่อให้ตายก็ตรึงตราวิญญาณ์นี้

ความรักจากชาติก่อนถึงชาติหน้า
อยู่ในร่างสังขาร์หรือซากผี
มีลมหายใจหรือไม่มี
ก็รักเธอคนดีชั่วนิรันดร์

ทั้งที่ไกลแสนไกลเกินไขว่คว้า
ใจก็ดื้อเกินกว่าจะหยุดฝัน
ฟังสิฟัง, เสียงหัวใจเฝ้าจำนรรจ์
มันพร่ำแต่คำรัก-ฉันรักเธอ

๙ พ.ค. ๕๗

นิรโทษกรรม (๕)

หากคุณถูกฆ่าตายใครจะรู้
หากวิญญาณคุณยังอยู่ใครจะเห็น
เมื่อคุณร่วมอำพรางความผิดเร้น
เป็นผู้ร่วมความอัปยศนิรโทษกรรม

(สำคัญหรือว่าใครฆ่าใครตาย
เป็นสิทธิของคนร้าย) แหละน่าขำ
โอ้ประเทศอุดมสิทธิคนจิตริยำ
มีคนตายก็เหยียบย่ำซ้ำคนตาย

คุณอ้างสิทธิอันใดในการสู้
อุดมการณ์?-อุดมกู?, จึงรู้พ่าย
เมื่อคุณกล้าเหยียบร่างผู้วางวาย
คุณก็หมดความหมายการเป็นมนุษย์!

คุณจะร่ำอาลัยทำไม (วะ)
อย่าแสร้งร่ายวาทะแสนวิสุทธิ์
ในเมื่ออีกหนึ่งมือคุณหมายมุด
ฉุดกฎหมายอาธรรมย่ำเกียรติยศ

คุณจะอ้างสิทธิใดในการสู้
เมื่อลมปากสำรากอยู่คือลมตด
เมื่อคนของมวลชนคือคนคด
โป้ปดเพื่อนิรโทษฯ ประโยชน์ใคร?

หากคุณถูกฆ่าตายคงได้รู้
หากวิญญาณคุณยังอยู่จะสู้ไหม
เพื่อพิทักษ์ศักดิ์ศรีชีวิตไว้
เพื่อมิให้พวกคนโฉดนิรโทษกรรม

๔ พ.ค. ๕๗