กระหยิ่มยิ้มย่องเมื่อถือเช็คราคาห้าหมื่นในมือ
เรื่องสั้นเจ็ดเรื่อง ถูกหวยรางวัลดีเด่นยังไทยอาร์ตติส นี่คงจะเป็นราคาค่าเรื่องที่สูงลิ่ว ตกเรื่องละ 7,142.857142857142857142857142857142857142857142857142857142 ฯลฯ บาทไทย
ระหว่างรอคอยพนักงานสาวบรรจุเลขในเช็คลงไปในบัญชี
พลันรู้สึกต่ำเตี้ยเรี่ยดินเมื่อแขวนตาชั่งเทียบราคากับความทุกข์ทน
รวมเรื่องสั้นที่ขอดเกล็ดความทรมานในจิตใจ เคี่ยวกรำด้วยน้ำตาต้มเดือด เล่าถึงความบัดซบในเสี้ยวชีวิตอย่างเจ็บปวด ใช้จ่ายเวลาอย่างสิ้นเปลืองโดยไม่รู้ว่าจะมีผลตอบรับกลับมาหรือเปล่า ทุกหยาดเหงื่อแรงงานอาจสิ้นไร้ความหมายเหมือนเมื่อครั้งที่ตกรอบในปีก่อน ฯลฯ
รวมความว่าทนทุกข์กับมันมาหลายเดือน
ราคาความทุกข์ฉิบหายวายป่วง เท่ากับเงินเดือนเพื่อนผู้ล่ำซำทางทรัพย์สินและหน้าที่การเงินเพียงเดือนเดียว
น้อยกว่าลายเซ็นต์มหาเศรษฐี แกร๊กละสิบล้าน!
ระยำ! กูเลิกเขียนเรื่องสั้นดีกว่า
เคาะโต๊ะเรียกโดเรมอน เพื่อให้พาขึ้นไทม์แมชชีนย้อนกลับไปยังอดีต
จะกลับไปเคาะหัวตัวเองในห้องสมุด อา! วัยรุ่นนักฝัน นักเดินทางผู้โง่เขลากับเส้นทางชีวิตจริง
ไม่รู้เสียแล้วว่าสมัยนี้ต้องพึ่งเนวิเกเต้อร์นำทางจากสถาปนิกชีวิตนามทุนนิยม
มันไม่มีแล้วยุคของความฝัน เมื่อผ่านมาสิบปี ราคาข้าวแกงแม่งพุ่งยิ่งกว่าดัชนีดาวโจรไปตกอยู่ที่จานละ 50 บาท แต่ค่าเรื่องสั้นเรื่องละพันเหมียนเดิม
ประมาณการว่า เรื่องสั้นหนึ่งเรื่องแดกข้าวแกงได้ยี่สิบจาน โดยมีข้อแม้ว่ามึงต้องแดกน้ำก็อก!
แล้วมึงเสือกโดดเรียนมานั่งอ่านเรื่องสั้นในห้องสมุดทำไม
กลับไปนู่น! ไปห้องเรียนฟิสิกส์ ท่องเข้าไป เรียนเข้าไป เคมี ชีวะ คณิตศาสตร์ ยัดหัวเข้าไป
กูจำได้ว่ามึงเคยกวาดเกรด 4 วิชาพวกนี้เรียบตอน ม.4 นี่นา แล้วมึงใจแตกตอนไหนวะ!
มาแรดร่านในแวดวงวรรณกรรมตั้งแต่ตอนไหน อีช้างลาก!
กลับไปตั้งใจเรียน จบออกมาเป็นหมอหรือวิศวะให้โก้เก๋ ให้แม่ได้อวดคนข้างบ้านบ้าง
เขียนเรื่องสั้นแบบนี้จะเอาไปอวดใครได้วะ
อวดเพื่อนในวงเหล้ามันยังด่า มึงเขียนห่าอะไร กูอ่านไม่รู้เรื่อง
เคาะโต๊ะไปหลายสิบที โดเรมอนไม่โผล่มา
อีห่า! โต๊ะกูไม่มีลิ้นชัก!
"เรียบร้อยแล้วค่ะ"
เสียงหวานหวานของพนักงานสาวเป็นสัญญาณว่า ตัวเลขในเช็คย้ายเข้าไปอยู่ในบัญชีแล้ว รอดพ้นจากภาวะไม่มีเงินใช้ไปอีกระยะหนึ่ง จากนี้ไปจะเขียนเรื่องสั้นเรื่องอะไรดีนะ?
๒๘ มีนาคม ๒๕๕๕
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น