กลับมีกำแพงใสกั้นอยู่
ฉันรู้-และฉันเชื่อว่าเธอรู้
ไม่มีทางเคียงคู่-ไม่มีทาง
๏ แต่จะทำอย่างไร...
ยิ่งเราชิดใกล้ยิ่งไกลห่าง
แต่เมื่อความไกลมากั้นกาง
ระยะทางของหัวใจกลับใกล้กัน
๏ เราอาจพบกันช้าเกินไป
หัวใจจึงมีสิทธิ์แค่คิดฝัน
เหมือนอาทิตย์เผลอใจให้พระจ
ไม่มีวันจะสมหวังดังใจปอง
๏ ทั้งที่รู้อย่างนั้น...
กลับเผลอผูกสัมพันธ์เราสอง
ร้อยเรียงรักเป็นลำนำร่วมทำ
กว่ารู้ตัวใจก็ต้องเจ็บทั้ง
๏ ปมสัมพันธ์เกินเพื่อนเป็นเง
จะคลายปมรักอย่างไรไหว
นอกเสียจากกลืนเก็บความเจ็บ
เอาน้ำตาเป็นกรรไกรใช้ตัดรั
๏ ภาพความทรงจำ...
กลับซ้ำหัวใจให้เจ็บหนัก
รอยยิ้มอายอายเมื่อทายทัก
ยังสลักในหัวใจไม่เคยจาง
๏ อยากจะกอดเธอเอาไว้...
เหมือนมีกำแพงใสกั้นขวาง
คว้าได้เพียงลมเบาบาง
โลกความจริงเราห่างกันเหลือ
๒๖/๐๗/๒๕๕๓ วันดี ๆ ที่หัวใจเผลอคิดถึง... คนที่ไม่ควรรัก
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น