บทบันทึกถึงปริมณฑลความเศร้าและก้าวย่างที่ไม่อาจหวนคืน

หากมีดาวเหนือ เรือก็ยังพอจะกำหนดทิศทาง
แต่ในเมื่อเวิ้งฟ้ามืดมิดพอ ๆ กับก้นทะเล
เรือบางลำที่เคว้งอยู่กลางมหาสมุทรก็มิอาจไปต่อ

บางคลื่นความถี่ อาจไม่สัมพัทธ์กับแรงเต้นของหัวใจ
ทันทีที่เผยร่าง ณ ปลายทาง
จึงเหลือเพียงอักขระเปล่ากลวงไร้ความหมาย

การเปิดเปลือยไพ่ในมือทั้งหมด
มิใช่วิสัยของนักเล่นพนันผู้ชำนาญ
ทั้งที่คิดว่าสิ่งสวยงามที่สุดในชีวิตเป็นข้อยกเว้น

หัวเราะให้กับความดีงามจอมปลอมของตนเอง
เช่นเดียวกับสีสันสดใสที่ห่มคลุมซากไม้ผุพัง
ถูกกัดกร่อนจากข้างใน รอจนกว่าจะยืนต้นไม่ไหว

เช่นเดียวกับสายตามองตัวตลก
แท้จริงคือสายตามองกระจก
สัจธรรมเป็นเช่นนั้น แต่หลายครั้งเราแสร้งมองไม่เห็น

อีกมุมหนึ่งจึงพร่ำบ่นกับตัวเองซ้ำไปมาไม่รู้จบ
"เป็นเช่นนี้แหละ"
"เป็นเช่นนี้แหละ..."


วุฒินันท์ ชัยศรี
๐๔/๐๗/๒๕๕๔