"ที่เค้าเลิกกับพี่ ไม่ใช่เพราะเค้าหมดรักพี่หรอก แต่เป็นเพราะเค้าไม่เคยรักพี่มากกว่า"
เธอพูดราวกับหยั่งลึกลงไปในก้นบึ้งของจิตใจผมเรียบร้อยแล้ว หรือผมกำลังคุยกับจิตใต้สำนึก-แน่นอน, ไม่มีใครควบคุมจิตใต้สำนึกได้
"แล้ว-ทำไม..."
"เค้าก็อาจจะแค่สงสารพี่ แค่เห็นใจพี่ หรือแค่เหงา แค่ไม่มีใคร แค่รอเวลาให้คนที่ดีกว่าผ่านเข้ามา"
"แค่นั้นเองหรือ"
"แล้วพี่ล่ะ พี่รักเค้าเพราะอะไร"
"พี่ไม่เคยรักเค้า..."
บางคนเมื่อตกหลุมรัก จะรู้สึกหวิวไหวเหมือนตกจากที่สูง บางคนรู้สึกใจเต้นแรงเหมือนจะกระเด็นกระดอนออกมาจากอก แต่สำหรับผม คล้ายกับไม่รู้สึกอะไรเลย ความที่ไม่รู้สึกนั้นอาจเรียกว่าเป็นความไม่แน่ใจ-ไม่แน่ใจว่านี่คือความรักหรือเปล่า ความรู้สึกนั้นสดใหม่และแปลกต่างเกินที่จะรู้จักหากไม่เคยมาก่อน มันไม่มีตรรกะ เหตุผล หรือทฤษฎีวิเคราะห์อันใดพ่วงท้าย เป็นเพียงกลุ่มก้อนของความรู้สึกที่ทรงพลังมากจนมิอาจต้านทาน กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็คือตอนที่ได้กลับมาพบคนที่ตกหลุมรักอีกครั้ง ความรู้สึกก็คือหัวใจนั้นเปล่าโหวงเคว้งคว้างเหมือนอยู่ท่ามกลางโลกไร้แรงดึงดูด และเมื่อได้อยู่ใกล้ใครคนนั้น ความคิดและห้วงคำนึงทุกอณูเป็นสีขาวโพลน
ปรารถนาประการเดียวคือเติมเต็มในสิ่งที่ตนเองก็ไม่รู้ว่าคืออะไร
อาจจะเคยพูด หรืออาจจะไม่เคยพูด แต่บางทีก็ไม่จำเป็นต้องพูด เพราะบางครั้งความเงียบนั้นทำงานได้ดีกว่าคำพูดนับร้อยล้านคำ ท่ามกลางบทสนทนาว่าด้วยเรื่องราวร้อยแปด ตรรกะพันชุด และทฤษฎีวิเคราะห์นับหมื่น เรากลับไม่เคยมองเห็นเสี้ยววินาทีของช่องว่างที่อยู่ระหว่างลมหายใจ
เธอไม่เคยถามคำถามสำคัญคำถามหนึ่ง-คำถามที่จะเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง
"เรื่องนั้นเป็นเรื่องจริงเหรอคะ"
"ฮื่อ"
"แล้วพี่คิดยังไง"
"เธอก็รู้อยู่แล้วนี่"
"ทั้งที่รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้?"
"พี่เคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าโชคชะตาก็เหมือนเด็กซน ๆ ที่ชอบแกล้งเขี่ยมดให้แตกแถวเล่น ๆ"
"พี่จะบอกว่าเธอคนนั้นตายไปแล้ว?"
"เธอยังไม่ตาย เธอแค่เคยมีอยู่จริง"
"แล้วตอนนี้เธอหายไปไหน"
น่าใจหายที่ใครบางคนพร้อมที่จะหายไปจากใครอีกคนได้ง่าย ๆ เพียงแค่ความบิดผันเพียงนิดเดียวของโชคชะตา หรือบางทีอาจเป็นความผิดของผมเองที่ปล่อยให้เวลาผ่านไปนานเนิ่นจนโชคชะตามีโอกาสบิดผัน
การบอกว่าเวลาหรือโอกาสไม่อำนวยนั้นอาจเป็นเพียงคำแก้ตัวของคนขลาดเขลาเท่านั้น
หรือบางทีการเป็นคนขลาดเขลาอาจจะดีกว่า?
"ฉันมีความสุขที่ได้เห็นคุณอีกครั้ง...แต่ฉันไม่แน่ใจว่าการมาพบคุณจะเป็นความคิดที่ดีหรือเปล่า บางทีอาจจะดีกว่าสำหรับเราทั้งสองคนถ้าเราไม่ได้พบกัน บางทีแค่ได้รู้ว่าคุณมีความสุขดีก็น่าจะพอแล้ว..."
"แต่พอฉันรู้ว่าคุณอยู่ที่ไหน ก็ดูเหมือนถ้าไม่มาพบคุณสักครั้งจะเป็นการเสียเปล่าไป ฉันจึงมาที่นี่ ฉันนั่งอยู่ตรงนั้นแล้วคอยเฝ้าดูคุณ ถ้าเขาจำฉันไม่ได้ ฉันคิด บางทีฉันก็อาจจากไปโดยไม่ทักทาย แต่ฉันทนไม่ได้ ความทรงจำเก่าหวนคืนมามากมายเหลือเกิน ฉันต้องทักคุณ" (การปรากฏตัวของหญิงสาวในคืนฝนตก)
ชิมาโมโตะมาปรากฏตัวต่อหน้าฮาจิเมะเพียงชั่วระยะเวลาหนึ่ง แล้วเธอก็หายตัวไปตลอดกาล
ใครคนหนึ่งก็มาปรากฏตัวต่อหน้าผมในลักษณาการนั้น
"เธอไม่ได้หายไป เธอแค่เคยมีอยู่จริง"
"ตอนนี้เธอไม่ใช่ความจริง?"
"เธอเป็นความจริงสำหรับบางคนในบางสภาวะ แต่สำหรับพี่, เธอเพียงแค่เคยมีอยู่จริงเท่านั้น"
"แล้วความรักของพี่เป็นอย่างนั้นไหม"
"อย่างไร"
"เคยมีอยู่จริง"
"ไม่, ความรักของพี่เป็นความจริงเสมอ มันทั้งเคยมีอยู่ มีอยู่ในตอนนี้ และจะมีอยู่ตลอดไป"
เหมือนจู่ ๆ เธอนึกคำถามที่สำคัญที่สุดขึ้นมาได้
"แล้วพี่รักใคร"
เป็นอีกครั้งที่ผมไม่ได้ตอบคำถามของเธอ
วุฒินันท์ ชัยศรี
๑๘/๐๗/๒๕๕๔
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น