"ผีเสื้อ, เธอสวยจัง ฉันอิจฉาเธอ"
"เธอจะอิจฉาฉันทำไม, เจ้าหมา, อยู่ได้อีกไม่ถึงวันฉันก็จะต้องลาโลกนี้ไปเสียแล้ว"
"แม้วัยเยาว์ในชีวิตของเธอจะเป็นหนอนน่ารังเกียจ กระนั้นปลายทางของชีวิตเธอก็เต็มไปด้วยความสวยงาม ใครเห็นก็นึกชื่นชม ใครเห็นก็ปันความรักให้
"ต่างจากฉัน ฉันเกิดมาเป็นหมาน้อยน่ารัก ใครเห็นก็เอ็นดู แต่ดูฉันในตอนนี้สิ กาลเวลาเปลี่ยนฉันให้กลายเป็นหมาแก่ ๆ เนื้อหนังเหี่ยวแห้งไม่น่ากอดน่าสัมผัสอีกต่อไป ปลายทางของฉันมีแต่ความร่วงโรย เหลือเพียงเศษซากสังขารผุพัง เจ้านายที่เลี้ยงฉันมาแต่อ้อนแต่ออกก็ทิ้งฉันเสียแล้ว เหตุเพราะเขามีหมาตัวใหม่ที่อ่อนเยาว์กว่า น่ารักกว่า
"ฉันอยากจะเป็นอย่างเธอ, ผีเสื้อ, ฉันจะได้ลาจากโลกนี้ไปด้วยอุ่นไอแห่งความรักที่ยังมิทันจางหาย"
"แต่เธอก็ได้ลิ้มรสความรักมาตั้งแต่เยาว์วัยมิใช่หรือ, เจ้าหมา, อย่างน้อยความทรงจำของความรักอันแสนหวานที่ยังตกค้างอยู่ในใจคงช่วยให้เธอมีความสุขในบั้นปลายแห่งชีวิต
"ต่างจากฉัน ฉันเกิดมาพร้อมกับความทรมาน ถูกรังเกียจเดียดฉันท์ กว่าที่ฉันจะได้โอบกอดและดื่มด่ำกับความรักของมวลบุปผาก็ล่วงเลยมาถึงวันสุดท้ายของชีวิตแล้ว ฉันอยากมีเวลาให้ความรักได้ตกตะกอนจนอิ่มเต็มในใจบ้าง แต่เธอก็รู้, เวลาของฉันน้อยเกินไปเสมอสำหรับสิ่งสำคัญ
"ฉันอยากจะเป็นอย่างเธอ, เจ้าหมา, ฉันจะได้ลาจากโลกนี้ไปด้วยตะกอนความทรงจำของความรักที่อิ่มเต็ม"
"เธอไม่เข้าใจ, ผีเสื้อ, ที่ความเจ็บปวดเกิดขึ้นไม่ใช่เพราะความรักจากไป แต่เพราะความรักยังคงอยู่ต่างหาก"
"ฉันไม่เข้าใจ, เจ้าหมา, อย่างน้อยความรักก็เป็นสิ่งทรงค่าที่สุดที่เราจะต้องดื่มด่ำในทุกวินาทีของชีวิต แม้มันจะเป็นความทรงจำที่เจ็บปวดก็ตามทีมิใช่หรือ"
"คงเป็นเพราะเวลาของสองเราน้อยเกินไปที่จะได้เรียนรู้ทุกแง่มุมของความรัก"
"ถ้าเช่นนั้น หากชาติหน้ามีจริง ขอให้เราได้เรียนรู้สิ่งที่เรียกว่าความรักอีก ไม่ว่าจะอยู่ในรูปลักษณ์ใด"
"คงมีสักวันที่เราจะได้เรียนรู้และเข้าใจความรัก"
"ขอให้มีสักวัน"
"จะต้องมีสักวัน"
"ถึงเวลาที่ฉันต้องเดินทางแล้ว, เจ้าหมา, เธอจะเดินทางไปกับฉันไหม"
"เราทุกคนต่างก็ต้องเดินทาง ฉันดีใจที่ได้เรียนรู้สิ่งที่อยู่ระหว่างการเดินทางร่วมกับเธอ, ผีเสื้อ, เราไปกันเถอะ"
วุฒินันท์ ชัยศรี
๐๗/๐๗/๒๕๕๔
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น