๏ เพราะสุรานั้นมีฤทธิ์เป็นพิษร้าย
อาจประหารเราให้ตายยากถ่ายถอน
จึงตัดใจจากสุราไม่อาวรณ์
เป็นนักกลอนดวดนมสดงดสุรา
๏ แต่ผิดหวังครั้งนี้ช่างหนักนัก
พิษรักแฝงเร้นคอยเข่นฆ่า
กรีดใจให้ตายช้าช้า
นานเนิ่นเกินกว่าจะหลุดพ้น
๏ ร่ำร่ายกลอนกานท์กี่ล้านบท
ผจงจดบทกวีกี่ล้านหน
มิอาจลืมภาพใครเพียงคน
ที่เวียนวนอยู่ทุกวันหวั่นฤทัย
๏ แม้เลิกดื่มนานแล้วนะเหล้าจ๋า
แต่จะกินเพียงน้ำตาก็ไม่ไหว
ต้องรินรดความช้ำร่ำเมรัย
ลืมความร้าวรานใจไปอีกวัน
๏ ดื่มเพื่อลืมว่าใจนี้เคยมีรัก
ดื่มให้หนักรำงับใจที่ไหวหวั่น
ดื่มให้ใจได้ลืมใครเคยใกล้กัน
เพื่อมีสุขในห้วงฝันแม้ชั่วคราว
๏ น้ำเมาขมแต่น้ำคำเธอขมกว่า
ขมที่สุดคือน้ำตาที่ไหลผ่าว
เอ้าริน! แล้วชนแก้วกับแสงดาว
ทิ้งรักในห้วงหาวให้หายไป
๏ "ค่ำบางคืนไม่กล้าเมา แต่คืนนี้เราไม่เมาไม่ได้
เพราะความรักที่พลัดพรากไป ยากเกินใจจะตัดได้ลง
คงเป็นเพราะสวรรค์ไม่ส่ง นรกไม่สร้าง รักจึงจางร้างใจ
เหลือแต่ตัวบาดรักท่วมกาย หล่นจมลงในสายธารที่สิ้นหวัง..."* ๚ะ๛
"หนุ่มอักษร... นอนตื่นสาย"
๒๓/๑๑/๒๕๕๓
*จากเพลง ดอกไผ่บาน ของ หนุ่มบาว-สาวปาน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น