"ทำไมเราต้องยอมเสียตัววันลอยกระทงด้วยนะ ไม่เข้าใจเลย วันอื่นยังจะมีความหมายพิเศษ ๆ กว่าอีก เช่นว่า วันวาเลนไทน์ วันเกิด..."
"เกิดอยาก จึ๋ย ๆ อะเหรอตัวเอง" เขายิ้มกว้าง กอดแน่นขึ้น พลางทำนิ้วปูไต่
"บ้า อย่ามาทำอ้อนนะ คนยิ่งเหนื่อย ๆ อยู่"
"เหนื่อยเหรอ... เดี๋ยวช่วยให้หายเหนื่อยเอามั้ย?"
จากนิ้วปูไต่ กลายเป็นมือปลาหมึกชอนไชไปทั่วร่าง ปากกว้าง ๆ นั่นก็ไม่อยู่สุข คอยงับหูให้ขนลุกเกรียว
"นี่ พอได้แล้ว ซนนักนะ"
เผี๊ยะ!
"อู๊ยยย ตีจริงนี่นา"
"ก็ตีจริงน่ะสิ คนอาไรซนอย่างกะลูกลิงโด๊ปยาบ้า"
"ก็ลิงจั๊ก ๆ รักจริง ๆ ไงจ๊ะ"
"แหม ลื่นเป็นปลาไหลถูสบู่เลยนะ"
ก๊อก ๆ ๆ
"ใครมาล่ะเนี่ย แป๊บนะจ๊ะ" เขาเงยหน้าขึ้นจากการซุกไซ้ ลุกขึ้นเดินไปดูอาคันตุกะผ่านช่องแอบมอง ก่อนจะทำหน้าตกใจสุดขีด
"ฉิบหาย! แฟนพวกเรามา รีบแต่งตัวเร็ว"
ก๊อก ๆ ๆ
"พี่ขา... นี่หนูเองนะ"
"จ้า... จ้า" เขาทำเสียงยานคางเหมือนเมากรึ่ม ๆ ทั้งที่กำลังใส่เสื้อกางเกงด้วยสปีดเร็วกว่านรก
ประตูเปิดผลัวะ!
เราสองคนแต่งตัวลวก ๆ นั่งอยู่คนละฟาก มีเหล้าและกับแกล้มเล็กน้อยที่เหลือจากเมื่อเย็นคั่นกลางอยู่
"ฮั่นแน่ ตั้งวงกินเหล้ากันอีกแล้วสองหนุ่ม ดูสิเมาแล้วเสื้อยับหมดเลย นี่ถึงเวลานัดแล้วนะจ๊ะ"
"จ้า... ก็รอพวกเธออยู่นานแล้วล่ะ ไปกันเถอะ" ผมควงแฟนผม ส่วนเขาก็เดินไปกับแฟนเขา คู่ใครคู่มัน
ไม่รู้คืนนี้คู่นั้นจะลงเอยอย่างไร แต่ขอแค่คืนนี้แฟนผมอย่ามาอ้อนละกัน คนยิ่งเหนื่อย ๆ อยู่!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น