๏ เคยถามตัวเองอยู่หลายครา
แต่ก็หาคำตอบไม่ได้
ไม่รู้เลยว่าเผลอรักไปเมื่อใด
เราเดินทางอย่างไรในสัมพันธ์
๏ ไม่เคยคิดไกลเกินเพื่อน
ความรักรางเลือนเหมือนภาพฝัน
ไม่เคยรู้ว่ามีใครอยู่ใกล้กัน
จนถึงวันต้องลาร้างห่างกันไป
๏ จึงรู้วันวานนั้นหวานซึ้ง
คิดถึงเสียจนทนไม่ไหว
ความรักเร้ารุมราวสุมไฟ
หัวใจคร่ำครวญรัญจวนฤดี
๏ กว่ารู้ตัวก็สายไป...
คนที่เคยชิดใกล้กลับห่างหนี
จนเมื่อมารู้ตัวอีกที
มิอาจถอนรักนี้กลับคืนมา
๏ รู้ว่ารักเมื่อหัวใจเธอไร้รัก
ใจแน่นหนักวันที่ใจนี้ไร้ค่า
ความหวั่นไหวเคยวูบไหวในแววตา
พอเวลาห่างลับกลับหายไป
๏ เฝ้าถามตัวเองอยู่หลายครา
แล้วก็หาคำตอบไม่ได้
ไม่รู้เลยว่าเผลอรักได้อย่างไร
รู้เพียงแค่หัวใจจะไม่ลืม ๚ะ๛
"หนุ่มอักษร... นอนตื่นสาย"
๑๑/๑๑/๒๕๕๓
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น