แด่... ยอดดรุณี (๒)

๏ งามราวกับเจ้าหญิง
เจ้างามยิ่งทุกสิ่งงาม
ดวงใจจึงไหววาม
ในความหวานของแววตา

๏ รอยยิ้มราวแรกแย้ม
แตะแต้มเล่ห์สิเหน่หา
ใจเอยเคยเฉยชา
กลับร้อนจิตด้วยพิษรัก

๏ งามผ่องพิสุทธิ์ใส
พิสุทธิ์ใจได้ประจักษ์
ผิวน้ำนมนุ่มเนียนนัก
ซ้ำพ่ายพักตร์เมื่อเพ่งพิศ

๏ หัวใจจึงไหวอ่อน
เมื่อรักร้อนรัญจวนจิต
ซึมลึกและออกฤทธิ์
ถูกพิษดิ้นระด่าวใจ

๏ หรือเธอคือนางฟ้า
หล่นลงมาจากฟ้าใด
หรือมุ่งมาแกล้งให้
เหล่าเม็ดดินได้ชื่นชม

๏ เพื่อดินจะได้ร้อน
ใจไหวรอนทนทุกข์ระทม
แม้ทราบไม่ควรสม
กลับยากถอนซึ่งศรรัก

๏ นางฟ้านะนางฟ้า
ใยลงมาลงทัณฑ์หนัก
ดินทนทุกข์ใจนัก
เฝ้าครวญคร่ำรำพันรำพึง

๏ ฝากรักถึงนางฟ้า
แม้รู้ว่าจะไม่ถึง
ดวงใจไหวคะนึง
ถึงนางฟ้ากว่าสิ้นลม ๚ะ๛


"หนุ่มอักษร... นอนตื่นสาย"
๐๘/๐๒/๒๕๕๔