(๑.)
บางครั้ง---ฉันได้แต่นึกสงสัย
เทคโนโลยีทำให้เรามีช่องทางติดต่อกันมากมาย แต่ช่องว่างระหว่างเรากลับมากขึ้นเรื่อย ๆ จนดูเหมือนไม่มีวันจะถมเต็ม
(๒.)
วันหนึ่งฉันพบกล่องเก็บของเก่า ๆ บรรจุจดหมายหลายสิบฉบับ
กระดาษเหลืองกรอบบ่งบอกอายุของจดหมาย
นอกเหนือจากวันเดือนปีที่ลงไว้อย่างน่ารักว่า วันที่รัก เดือนที่รอ พ.ศ.
ที่คอย
นั่นคือจดหมายรักของหนุ่มสาวคู่หนึ่ง ซึ่งปัจจุบันเป็นคู่รักสูงวัย
วันที่ในจดหมาย ระบุระยะห่างของการสื่อสาร นอกจากระยะทางที่เป็นอุปสรรค ระยะห่างของช่วงเวลาก็เว้นวรรคนานนับเดือน หรือสองสามเดือน
วันที่ไม่มีโทรศัพท์ สองหนุ่มสาวติดต่อกันด้วยกระดาษรายงานและซองจดหมายสีชมพู
นอกจากวจีรักออดอ้อน ยังมีเนื้อหาสัพเพเหระทำนองว่า วันนี้กินข้าวกับอะไร
ไปทำบุญที่ไหน ผลการสอบได้คะแนนเท่าไหร่
ราวกับลูกชายรายงานสถานการณ์ชีวิตกับแม่จอมเฮี้ยบ
นั่นคือจดหมายรักของหนุ่มสาวคู่หนึ่ง ผ่านมาสิบปี หรือยี่สิบปี หรือห้าสิบปี ทั้งสองยังคงแน่นแฟ้นในความรัก
บางครั้ง---ฉันได้แต่นึกสงสัย
ในวันที่เทคโนโลยีการติดต่อสื่อสารที่ทันสมัยที่สุดคือจดหมาย
ไม่มีแม้แต่โทรศัพท์บ้าน ทำไมคนสองคนกลับรักกันได้ยาวนานหลายสิบปีขนาดนั้น
(๓.)
ฉันมีแอคเค้าท์อีเมล์ ฉันมีเฟซบุ้ค
ฉันมีแอนดรอยด์โฟนหนึ่งเครื่องซึ่งเข้าได้ทั้งอีเมล์และเฟซบุ้ค
แถมในนั้นบรรจุแอพพลิเคชั่นสำหรับการติดต่อสื่อสารอย่าง Whatsapp และ Line
เธอจะติดต่อหาฉันเมื่อไหร่ก็ได้ทั้ง 24 ชั่วโมง
หากฉันไม่ได้นอนหลับไปเสียก่อน
ห้วงคำนึงระหว่างเรากลับเบาบาง
เธอเคยคิดเหมือนกันไหมว่า การสื่อสารที่ง่ายเกินไปกลับทำให้ความคิดคำนึงที่มีถึงกันกลับน้อยลง
ข้อความสั้น ๆ ที่ส่งมาอย่างผิวเผินผ่านโปรแกรมติดต่อสื่อสารสำเร็จรูป
ไม่อาจหยั่งวัดความเข้มข้นของห้วงคำนึงได้ว่าฉันคิดถึงเธอมากเพียงไร
เพราะวันหนึ่ง ๆ เธออาจจะมีข้อความว่า "คิดถึงนะ" ส่งถึงเธอผ่าน Whatsapp นับสิบข้อความ
แต่ทางฝั่งฉัน ฉันส่งข้อความนี้ให้เธอเพียงคนเดียว
(๔.)
หากเธอเคยเปิดสมุดสารพัดจดของฉันอ่าน จะเห็นว่านอกจากความคิดจิปาถะ
และเศษบทกวีตก ๆ หล่น ๆ แล้ว
ในนั้นยังมีที่อยู่ทางไปรษณีย์ของคนนั้นคนนี้เต็มไปหมด
ฉันเป็นมนุษย์เดินช้า ผู้หล่นจากขบวนรถไฟ 4G ที่วิ่งฉิวไปสู่อนาคต
ใครที่รู้จักฉันอาจจะต้องรำคาญหน่อย ถ้าตื่นขึ้นมาพบว่ามีซองจดหมาย
หรือกระดาษแผ่นเล็ก ๆ ติดตราไปรษณีย์มาหล่นอยู่ในกล่องรับจดหมายหน้าบ้าน
นั่นคือผลผลิตจากห้วงคำนึงแน่นแฟ้นที่มีต่อคนที่อยู่ปลายทางของไปรษณีย์
ฉันอยากให้เธอได้สัมผัสความรู้สึกขณะที่เขียนจดหมายหรือโปสการ์ด
นอกจากรอยยิ้มที่หุบไม่ลงแล้ว
ทั้งหมดของความคิดคำนึงยังผูกพันอยู่กับคนเพียงคนเดียว
หากความคิดถึงมีรูปร่างเป็นเส้นใย มันก็ค่อย ๆ
ถักทอขึ้นเป็นผ้าผืนงามและแข็งแรงทนทานในขณะที่กระดาษแผ่นนั้นค่อย ๆ
ถมเต็มด้วยตัวอักษร
เช่นเดียวกับช่องว่างในหัวใจที่เว้าแหว่งไปด้วยความคิดถึงเธอที่ค่อย ๆ
เต็มขึ้น
นั่นคงเป็นเหตุผลเดียวกันกับเหตุผลที่ว่า
ทำไมในวันที่เทคโนโลยีการติดต่อสื่อสารที่ทันสมัยที่สุดคือจดหมาย
ไม่มีแม้แต่โทรศัพท์บ้าน ทำไมคนสองคนกลับรักกันได้ยาวนานหลายสิบปีขนาดนั้น
บางครั้ง---ฉันได้แต่นึกสงสัย
โทรศัพท์ของเธอก็ใช้งานสารพัดโปรแกรมติดต่อสื่อสารได้เช่นเดียวกับโทรศัพท์ของฉัน
เช่นนั้นเธอยังยินดีจะรับการสื่อสารตกรุ่นที่ฉันพยายามส่งไปให้รึเปล่านะ
(๕.)
บุรุษไปรษณีย์ชื่อกาลเวลา นำพาจดหมายรักข้ามผ่านกาลเวลามาให้ฉันแอบอ่าน
ทุกตัวอักษรในนั้นยังคงมีตัวตนอยู่แม้จะผ่านไปหลายสิบปี
เช่นเดียวกับความรักของเจ้าของจดหมาย
ขณะที่แอนดรอยด์โฟนของฉัน อำนวยความสะดวกในการลบเลือนความทรงจำทั้งหมดด้วยคำสั่ง Clear all
History หากไม่สำรองข้อมูลไว้
มันก็จะเป็นเพียงความทรงจำเลือนรางที่พร้อมจะจางหายไปในเสี้ยวเวลา
การติดต่อสื่อสารของเราง่ายดายและผิวเผินเกินไป ที่สุดมันอาจจะเป็นความทรงจำสีจาง คล้ายกับห้วงคำนึงที่เธอมีต่อฉัน
การเชื่อมต่อกับผู้คนมากเกินไป อาจทำให้สายสัมพันธ์ของเราเบาบางลง
หรืออันที่จริงสายสัมพันธ์ระหว่างเธอกับฉันไม่มีตั้งแต่แรก
ทั้งหมดเป็นเพียงความเพ้อฝันของฉันเอง ข้อนี้มีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้
อินเตอร์เน็ตยังคงเชื่อมต่อ เธออาจส่งเมล์ โพสหน้าวอลล์ในเฟซบุ้ค ส่งข้อความใน
Whatsapp หรือ Line มาถึงฉันได้ตลอดเวลา
แต่เสียงเตือนในโทรศัพท์นั้นเงียบงัน
ขณะที่ฉันกำลังเติมตัวอักษรในจดหมายที่คิดจะส่งไปให้เธอ
บางครั้ง---ฉันได้แต่นึกสงสัย
เทคโนโลยีทำให้เรามีช่องทางติดต่อกันมากมาย แต่ช่องว่างระหว่างเรากลับมากขึ้นเรื่อย ๆ จนดูเหมือนไม่มีวันจะถมเต็ม
๑๖ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๕
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น