๏ ราวกับฉันเดินหลงดงดอกไม้
เพียงเธอยิ้มหวานใสให้ฉันเห็น
โรคภูมิแพ้คนน่ารักฉันมักเป็น
อย่าล้อเล่นกับมัน, ฉันขอร้อง
๏ รอยยิ้มเอียงอายเมื่อทายทัก
น่ารักแบบนี้ไม่มีสอง
หากว่าไม่มีใครคอยจับจอง
จะตระกองกอดไว้ไม่ปล่อยมือ
๏ คำกวีกี่ล้านคำพร่ำพรรณนา
ฟังว่าแต่ละถ้อยยังน้อยหรือ
พลิ้วเพลงอ้อนอ่อนไหวเพลงใดฤา
หวานเท่ารอยยิ้มซื่อแสนหวานนั้น
๏ โรคหัวใจอ่อนแอแพ้ยิ้มหวาน
ยิ่งยิ้มนานยิ่งหวานนวลชวนใจฝัน
ได้แต่เขียนคำกลอนอ้อนจำนรรจ์
ว่าใจฉันพ่ายยิ้มใสหมดใจแล้ว! ๚ะ๛
"หนุ่มอักษร... นอนตื่นสาย"
๑๒ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๕
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น