๏ ไม่มีรักไม่มีฝันในนั้นหรอก
ไม่มีหมอกหนาวชื้นอันชื่นหวาน
ไม่มียิ้มยามสุขสันต์สำเริงสำราญ
หรือเพียงเสียงขับขานของนกน้อย
๏ มีแต่ความว่างเปล่าอันว่างเปล่า
ในห้วงทะเลเหงาแสนเศร้าสร้อย
เศษซากความรู้สึกล่องลอย
ค่อยค่อยเกาะเกี่ยวกันเป็นฝันลวง
๏ ค่อยซึมซับความเจ็บที่เหน็บหนาว
สิ้นแสงดาววิบวอมในอ้อมสรวง
สิ้นสุมาลย์หวานฉ่ำน้ำผึ้งรวง
มีก็เพียงการลับล่วงของห้วงกาล
๏ เพราะเพิ่งรู้บทกวีไม่มีจริง
เมื่อหัวใจที่หยุดนิ่งกลับชาด้าน
ท้องฟ้าเป็นสีฟ้ามาเนิ่นนาน
แล้ววิญญาณก็หลับใหลในนิทรา
๏ ที่สุดความอ่อนไหวก็ไร้เสียง
เหลือเพียงเสี้ยวฝันอันเลือนพร่า
เถิดกวีผู้ชอกช้ำเอ่ยคำลา
ออกตามหาบทกวี-ไม่มีจริง ๚ะ๛
"หนุ่มอักษร... นอนตื่นสาย"
๐๖/๐๑/๒๕๕๔
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น