ตามหาบทกวีที่หายไป (๒)

๏ ว่ากันว่าบทกวีที่แท้จริง
คือความหยุดนิ่งในเคลื่อนไหว
จะสรรคำจำนรรจ์มาเจียระไน
ให้หยดย้อยเพียงใดคงไม่พอ

๏ คือความงามความดีที่ประเดิม
ไม่ต้องการการต่อเติมเมื่อเริ่มก่อ
แล้วปล่อยให้ความรักร่วมถักทอ
ขึ้นตรงต่อจิตวิญญาณการเติมเต็ม

๏ การตามหาบทกวีที่ลบเลือน
จึงเหมือนดิ่งจมเพื่องมเข็ม
ท่ามกลางชเลฝันอันอิ่มเอม
ในหนังสือนับแสนเล่มที่เปล่าดาย

๏ เมื่อสรรพสิ่งยังวิ่งไปไม่ยอมหยุด
ฤาอาจยุดยื้อกวีที่หล่นหาย
เมื่อฉันหวั่นไหวทั้งใจกาย
ย่อมสิ้นไร้ความหมายเมื่อร่ายกวี ๚ะ๛


"หนุ่มอักษร... นอนตื่นสาย"
๐๕/๐๑/๒๕๕๔