ทัณฑ์เงียบ (๕): ยินยอม

แล้วก็ถึงวันที่ฉันควรจะคิดถึงเธอ
ทั้งที่ฉันไม่มีสิทธิ์แม้เพียงคิดถึงเธอ
เธอเป็นเหมือนฤดูฝนที่ไม่มีวันมาถึง
และเพียงพอสำหรับการงอกงามของดอกไม้แห่งความหวัง

เพราะโคลเวอร์สี่กลีบคือสัญลักษณ์แห่งโชคดี
ฉันจึงเป็นเพียงก้านไร้ใบอันเหี่ยวแห้งโรยราของโคลเวอร์
ซ้ำยังจมอยู่ที่ก้นบ่อยาพิษร้าย
สถานที่เดียวกับที่ฉันตามหาเธอ, แม้รู้ว่าไม่มีทางได้พบ

ความเว้าแหว่งในชีวิตฉัน
คงเป็นเรื่องสุดท้ายของสุดท้ายที่สิ่งสมบูรณ์อย่างเธอจะสนใจ
ฉันเขียนบทกวีเพื่อตามหาสิ่งที่ขาดหาย
แต่กลับพบว่าชีวิตของฉันขาดวิ่นมากขึ้นเรื่อย ๆ

ความเงียบคือความทรมานเพียงอย่างเดียวที่เธอมอบให้ฉัน
หากมันเหมือนฝนโบกขพรรษ, ฉันยินดีเปียก
ใช่เพียงเพื่อปลุกตนเองให้ฟื้นจากการหลับใหล
แต่เพื่อยืนยันแก่ตนเองว่า, ฉันยังสัมผัสเธอได้


๑๔/๑๒/๒๕๕๓