ฤดูร้าว

๏ รอยน้ำค้างร้างหล่นบนยอดหญ้า
คือน้ำตาที่ค้างหล่นบนร่องแก้ม
เศษดอกรักยังหล่นค้างทิ้งร่างแซม
แต่งแต้มสวนใจที่ใกล้ตาย

๏ เมื่อแสงแดดยังแผดเผาให้เร่าร้อน
เงาอาวรณ์ยังทิ้งร่างไม่จางหาย
เคยเข้มแข็งก็อ่อนไหวใจละลาย
สุดท้ายวิ่งคว้าไขว่แม้ไม่มี

๏ ดอกโศกค่อยผลิบานช้าช้า
รดด้วยน้ำตาเต็มที่
โรยปุ๋ยความเจ็บช้ำซ้ำอีกที
พรวนดินด้วยฤดีที่แหลกลาญ

๏ เมฆฝนหอบฝนความหม่นเศร้า
ปะทะลมความเหงาที่พัดผ่าน
เป็นมรสุมอกหักรักร้าวราน
ฤดูกาลนานเนิ่นเกินจะทน

๏ ดอกรักจึงโรยราไม่เหลือร่าง
เหลือเพียงความอ้างว้างหมองหม่น
ฤดูรักแสนสั้นผ่านพ้น
เพียงใครหนึ่งคนเดินจากไป

๏ ความเหงาเข้ากุมใจจนไหวหวั่น
ความเศร้าเข้าแทรกฝันจนหวั่นไหว
แล้วน้ำตาก็หยาดหยดรดแผลใจ
ยิ่งร้องไห้ยิ่งพ่ายแพ้ซ้ำแผลเดิม ๚ะ๛


"หนุ่มอักษร... นอนตื่นสาย"
๑๒/๑๒/๒๕๕๓