เมื่อความคิดถึงคือยาพิษ
ออกฤทธิ์เป็นน้ำตารินไหล
หากหยุดคิดถึงก็ขาดใจ
แต่คิดถึงต่อไปใจก็ร้าว
สุมความคิดถึงดังกองไฟ
เผาหัวใจต่างฟืนในคืนหนาว
เป็นสะเก็ดความสุขเสี้ยวแสงสกาว
ก่อนความมืดอันยืดยาวจะย่างกราย
รู้ว่าความคิดถึงคือยาพิษ
แต่หยุดคิดก็เกินทนใจหล่นหาย
จึงกลืนพิษต่างฤทธิ์ยามาทำลาย
ใจขาดตายคงลบเลือนรอยเปื้อนรัก
ไม่มีแม้สิทธิ์จะคิดถึง
ยังดื้อดึงเหมือนว่าใจไม่รู้จัก
ว่าพิษความคิดถึงตราตรึงนัก
ยิ่งคิดยิ่งร้าวหนักในฤทัย
เพราะความคิดถึงเธอคือยาพิษ
ออกฤทธิ์เป็นความช้ำร่ำไห้
สะอึกสะอื้นทุกคืนค่ำจะโทษใคร
ต้องโทษใจไม่รักดี, ที่ไม่ลืม
๑๗ มี.ค. ๕๗
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น