Magic Hour รสขมปร่า
เห็นแต่ม่านน้ำตาหนาหนัก
ส่องเพียงแสงขื่นขมของความรัก
อย่างไม่เคยรู้จักความปวดร้าว
Magic Hour เหมือนความหวังของชีวิต
ไยจึงมืดมิดเหน็บหนาว
ดาวแห่งหวังยังไม่เห็นเป็นแสงดาว
เหลือแต่ความขื่นคาวก่อนค่ำคืน
หวังให้ Magic Hour ช่วยปลอบปลุก
แต่หายใจยังเจ็บจุกจนเกินฝืน
ทรุดร่างร้าวระทมล้มทั้งยืน
กลืนไปกับแสงสว่างอย่างมืดมน
Magic Hour เมื่อสิ้นวันแสนหวั่นไหว
เพียงหายใจยังใจหายคล้ายร่วงหล่น-
ลงสู่ห้วงความหลังวังวน
มัวหม่นหมองไหม้ใจด้านชา
ไม่มี Magic Hour สำหรับฉัน
ภาพที่มองเห็นนั้นช่างเลือนพร่า
แสงของคนไม่มีใจไม่ส่องมา
ให้กับคนไร้ค่าไม่คู่ควร
---
แสงสุดท้ายคล้ายต้องมนตร์เมื่อเอ่ยลา
คือวาวแสงแห่งน้ำตาขมปร่านัก!
"หนุ่มอักษร... นอนตื่นสาย"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น