๏ สัมผัสเพียงนิดก็ปริแตก
ทุกรอยแยกคือเศษเสี้ยวความเปลี่ยวเหงา
ลมรำเพยพัดผ่านเพียงแผ่วเบา
ใจเราก็แหลกลงเป็นผงธุลี
๏ ห่มคลุมความมืดมิดปกปิดร่าง
อำพรางความพ่ายแพ้แผลศักดิ์ศรี
น้ำตาจะรินไหลยังไม่มี
จะเอ่ยคำยังเกินที่จะเอ่ยคำ
๏ กอดตัวเองด้วยอ้อมแขนแสนยะเยือก
ไสเสือกลงหลุมพรางร่างถลำ
ดิ่งจมห้วงหนาวเหน็บในเจ็บช้ำ
หลงในความมืดดำคำลวงตา
๏ ฝังร่างทิ้งไว้ในก้นสมุทร
ใจชำรุดล่องลอยไปช่างไร้ค่า
เมื่อนิรันดร์เคลื่อนผ่านกาลเวลา
ทุกห้วงฝันพันธนาคงลาไกล
๏ สัมผัสเพียงแผ่วเบาก็ร้าวลึก
ทุกห้วงความรู้สึกยังหวั่นไหว
ฉันจะลืมทุกภาพฝัน, ทิ้งมันไป
ลืมว่ามีหัวใจไว้เพื่อรัก ๚ะ๛
"หนุ่มอักษร... นอนตื่นสาย"
๗ เมษายน ๒๕๕๕
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น