คนไกล

๏ คนที่คอยมองหากลับไม่เห็น
ส่วนคนที่มองเห็นไม่ได้หา
ทั้งที่เคยคุ้นใจเคยใกล้ตา
พอเวลาห่างลับกลับหายไป

๏ เมื่อคนที่เคยใช่ไกลอ้อมกอด
ส่วนคนใกล้ในอ้อมกอดกลับไม่ใช่
กอดเคยอุ่นจึงอ้างว้างห่างไกล
และหักห้ามหัวใจไม่ได้เลย

๏ ใจหนอใจ...
เหตุไฉนเป็นเช่นนี้นะอกเอ๋ย
เฝ้าคิดถึงคนเคยคุ้นที่คุ้นเคย
คนที่เขาเฉยเมยมาแสนนาน

๏ ทั้งที่มีคนเห็นค่ามามอบรัก
ใจที่เคยเหนื่อยหนักชาด้าน
จึงกลับฟื้นคืนจากความทรมาน
ยังอาจหาญมาหาญหักทิ้งรักไป

๏ กอดคนใกล้ใกล้ไว้อย่างนั้น
แต่ยังแอบคิดฝันหวั่นไหว
บอกคนหนึ่งว่าคิดถึงหมดทั้งใจ
กลับพร่ำเพ้อถึงคนไกล-ใครอีกคน ๚ะ๛


"หนุ่มอักษร... นอนตื่นสาย"
๐๘/๐๓/๒๕๕๔