๏ เธอเคยเตือนฉันไว้...
อย่าปล่อยหัวใจให้ไหวหวั่น
อย่าเผลอสร้างเงื่อนไขความสัมพันธ์
เมื่อเรานั้นไม่ชัดเจนอยู่เช่นนี้
๏ แต่รักเป็นเรื่องของหัวใจ
มิใช่ใช้สมองตรองถ้วนถี่
รักมิรู้ผิดชอบฤๅชั่วดี
รักย่อมเป็นเช่นที่รักอยากเป็น
๏ หรือฉันควรทิ้งทุกสิ่งไป
เก็บรอยยิ้มพิมพ์ใจมิให้เห็น
เก็บภาพความทรงจำเคยชัดเจน
ฝังกลบหลบเร้นความรักไว้
๏ ความทรงจำระหว่างเราไม่มากเลย
เธออาจลืมหรือทำเฉยแต่ฉันไม่
เธอก็รู้ทุกครั้งฉันรักใคร
ฉันมิเคยเผื่อใจไว้สักครั้ง
๏ ความรักของเราอาจต้องจบ
แต่ฉันมิอาจลบภาพความหลัง
แม้รอยยิ้มเสียงหวานใสเคยได้ฟัง
จะประดังมาซ้ำใจให้เจ็บช้ำ
๏ คิดถึงเธอทุกทีที่อ่อนไหว
แล้วก็เผลอร้องไห้ใจเพ้อพร่ำ
ทั้งที่จำคำเตือนเธอได้ทุกคำ
แต่ใจฉันไม่เคยจำ...ว่า "ห้ามรัก" ๚ะ๛
"หนุ่มอักษร...นอนตื่นสาย"
๑๕/๐๙/๒๕๕๓ วันที่เผลอคิดถึง...คนที่ไม่คิดถึงเรา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น