๏ ร้าวรานเหลือเกินนะหัวใจ
ยิ่งปลอบโยนยิ่งไร้ความหมาย
ทั้งที่เห็นว่ามีใครเคียงข้างกาย
แต่รู้สึกคล้ายคล้ายว่าไม่มี
๏ ถนนที่ทอดยาวชื่อความเหงา
มีเพียงความว่างเปล่าทุกพื้นที่
ไม่มีผู้ใดมาใยดี
ทุกเสี้ยววินาทีคือลำพัง
๏ โอบกอดลมหนาวเป็นเพื่อน
ค่อยลบลืมเลือนความหลัง
แม้ทุกภาพเคยคุ้นตาย้อนมาประดัง
แต่ทุกครั้งก็คว้าได้เพียงสายลม
๏ ไม่มีเธอในวันนี้หรือพรุ่งนี้
มีเพียงทุกนาทีที่ขื่นขม
ไม่มีใครเคียงข้างกันวันทุกข์ตรม
ทุกครั้งที่ฉันล้ม... ต้องลุกเอง
๏ เจ็บปวดเหลือเกินนะหัวใจ
ต่อหน้าใครใครทำอวดเก่ง
แม้หัวใจไร้หวังแสนวังเวง
ทำปากกล้าไม่กลัวเกรงใครทั้งนั้น
๏ แต่พออยู่คนเดียวเงียบเงียบ
กลับเย็นเยียบหัวใจไหวหวั่น
ข้างกายเคยมีใครอยู่ใกล้กัน
เหลือเพียงภาพฝันเดียวดาย
๏ เปราะบางเหลือเกินนะหัวใจ
แล้วน้ำตาก็รินไหลอย่างง่ายง่าย
ยิ่งฝืนยิ่งสะอื้นจนเจียนตาย
ความเจ็บช้ำคอยทำร้ายทุกนาที
๏ เจ็บปวดที่สุดของความรัก
ใช่ยามอกหักรักหลีกหนี
แต่คือคนรักมีเหมือนไม่มี
แผลใจทบทวีทุกคืนวัน
๏ สองมือเย็นเฉียบเพราะลมหนาว
หัวใจรานร้าวยิ่งหนาวสั่น
ไม่มีแล้วมือเคยให้ไออุ่นกัน
ต้องใช้มือเย็นเฉียบนั้น... กอดตัวเอง ๚ะ๛
"หนุ่มอักษร... นอนตื่นสาย"
๒๘/๐๙/๒๕๕๓
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น