ยังจำท่าเดินของเธอได้
กระโดกกระเดกไม่เหมือนใครดูน่าขำ
ห้วงจักรวาลในดวงตาสีดำ
เหมือนนำดวงดาริกามาเป็นประกาย
ลักยิ้มยามยิ้มกว้างเห็นแต่ไกล
น่ารักกว่าใครใครมองไม่หน่าย
ทุกครั้งเธอยิ้มแทนคำทักทาย
นั่นแหละคือความหมายของชื่นเช้า
ยังจำเสียงหัวเราะของเธอได้
คือระฆังขับไล่ความเงียบเหงา
เป็นแสงแรกปลุกหัวใจบางเบา
เคยหม่นเศร้าก็กลับฟื้นคืนมา
เธอคือทุกคำตอบของคำถาม
เธออยู่ในห้วงนิยามความห่วงหา
อยากให้เธอเป็นภาพแรกเมื่อลืมตา
แต่รู้ว่าได้แค่ฝัน...แค่ฝันไป
เอื้อมคว้าหาเธอกลางภาพฝัน
แต่จะคว้าเงานั้นก็ไม่ได้
ความจริงคือเธอลาจากไกล
และจะทำอย่างไรก็ไม่ลืม
...หมดหวังแล้วใจก็รู้อยู่เต็มใจ
จะร้องไห้สักเท่าไรก็ไม่ลืม
ต.ค. ๕๙
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น