ฆ่าฉันให้ตายยังง่ายกว่า
โปรดเลิกเอ่ยคำว่าห้ามคิดถึง
ทุกห้วงความรู้สึกลึกซึ้ง
เร้ารึงแต่ดวงหน้าแววตานั้น
สลัดทิ้งอย่างไรก็ไม่หลุด
เว้นแต่หยุดลมหายใจฉัน
แม้หยุดห้วงโคจรตะวันจันทร์
ฤๅหยุดฝันหยุดได้หัวใจตน
รอยยิ้มดุจดวงตะวันหวาน
แววตาร้าวรานเหมือนจันทร์หม่น
เธอคือโลกความคิดถึงของหนึ่งคน
เป็นจักรวาลที่เวียนวนจนชั่วกัลป์
อย่าห้ามความคิดถึงเลยที่รัก
คงอยู่ได้ไม่นานนักหรอกใจฉัน
คลื่นคิดถึงเมื่อถาโถมโรมรัน
คงสักวันทุรนทุรายตายไปเองฯ
๙ เม.ย. ๕๗
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น