พื้นที่จินตนาการ

ไม่ใช่ว่าใครจะเข้ามาในพื้นที่จินตนาการของฉันได้ง่าย ๆ
เธอไม่รู้หรอกว่า เวลาที่ถูกใครขโมยรอยยิ้มหวานซึ่งฉันคิดว่าควรจะเป็นของฉันคนเดียว
หรือการแทนที่แววตาทางช้างเผือกด้วยรอยเท้าเปลี่ยวเหงาบนหาดทรายในทะเลน้ำเชื่อม
ทำให้ฉันรู้สึกถึงมืดมิดและเหน็บหนาวพอ ๆ กับก้นทะเลในตอนที่พระอาทิตย์อยู่อีกฟากโลกหนึ่ง
ฉันจะลืมได้อย่างไรเล่า, รอยยิ้มกว้างและดวงตาหยี
จนเผลอคิดว่าเราต่างก็กัดกินแอปเปิ้ลแห่งบาปทั้งคู่
และฉันต้องกลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงที่มีเธอ มิใช่หลงทางในความฝัน
แต่เธอนั่นแหละที่บอกว่า ฉันจะมีเธอเฉพาะในโลกความฝันของฉันเอง,
แล้วก็หายตัวไป ริบไปกระทั่งสิทธิ์ที่จะฝันถึง
รอยกัดที่แอปเปิ้ลแห่งบาปเป็นของฉันคนเดียวที่หลงผิดไปกับคำยุยงของงูฉ้อฉล
หรืออาจจะเป็นเพราะพื้นที่จินตนาการของฉันที่แบ่งปันให้ใครคนหนึ่ง
ซึ่งไม่มีตัวตน


๑๓ พฤษภาคม ๒๕๕๕