วันที่รู้สึกว่า "เรียมร่ำน้ำเนตรถ้วม ถึงพรหม" เป็นอวพจน์
แล้วก็ไม่เหลือคำใดจะเอ่ยเอื้อนจำนรรจาความรู้สึก
ฉันรู้ว่าเธอเคยเสียใจมากพอจะปล่อยให้น้ำตาไหล
ทว่าเธอเคยเสียใจจนอยากร้องไห้
แต่น้ำตาแม้สักหยดไม่ยอมไหลออกมาหรือเปล่า
อันที่จริงเธอรู้ว่ามันไหล เพียงแต่มันกำลังซึมลึกลงไปในความปวดร้าว
ความเจ็บปวดที่มากเกินไปฉุดดึงน้ำตาไว้จนแน่นอก
หากถูกมีดแทง เธอจะเจ็บ เลือดเธอจะไหล
หากถูกค้อนทุบ เธอจะปวด เลือดเธอจะตกค้างอยู่ข้างใน
ฉันกำลังถูกทุบด้วยค้อนขนาดยักษ์จนแหลกละเอียด
โดยไม่มีเลือดไหลออกมาแม้แต่หยดเดียว
เช่นเดียวกันกับวันที่ฉันเสียใจ แต่เขียนออกมาเป็นบทกวีไม่ได้เลย
อันที่จริงฉันรู้ว่าความเจ็บปวดยังไหลเวียนเป็นพิษร้ายในกระแสเลือด
ฉันพยายามรีดพิษออกมา แต่มันจะอยู่เช่นนั้นตราบนิรันดร์
เลือดฉันไม่ยอมหลั่ง เช่นเดียวกับน้ำตาที่ไม่ยอมไหลออกมา
ฉันทำได้เพียงเขียนกลุ่มคำระบายความรู้สึก
ที่ไม่เคยใกล้เคียงกับสิ่งที่ฉันรู้สึก
และมีแต่ฉันเท่านั้นที่รู้ว่า
สิ่งที่ฉันรู้สึก อยู่ในกลุ่มคำระบายความรู้สึกที่ไม่เคยใกล้เคียงกับสิ่งที่ฉันรู้สึก
ฉันทุบตัวเองให้น่วมมากพอจะเขียนถึงสิ่งที่ฉันรู้สึก
แต่มันน้อยเกินไปเสมอเมื่อเทียบกับรอยยิ้มและถ้อยคำซื่อใสของเธอ
ที่ทุบหัวใจฉันจนแหลกละเอียด
โดยไม่มีน้ำตาไหลออกมาแม้แต่หยดเดียว
๘ มิถุนายน ๒๕๕๕
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น