เถิดจงให้ใจเดินทาง

๏ เธอรู้ไหม...
มีหมื่นน้ำผึ้งใจในที่หนึ่ง
กลิ่นหอมรสหวานซ่านซึ้ง
ตราตรึงหัวใจไม่รู้วาย

๏ และในที่เดียวกัน...
มีความฝันความงามเปี่ยมความหมาย
ถักทอเป็นไหมพรมห่มใจกาย
ก่อนหนาวตายด้วยฤทธิ์พิษอ้างว้าง

๏ และเมื่อเธอเลือกห่มรัก
เธออาจต้องรู้จักความเจ็บบ้าง
อาจจะต้องทุกข์ทนระหว่างทาง
อาจเกิดความบาดหมางระหว่างเรา

๏ อาจสุขใจในทุกทีที่เธอตื่น
อาจทุกข์ใจในทุกคืนสะอื้นเศร้า
แต่เธอรู้ความรักจักบรรเทา
ความเจ็บความเหงาให้เบาลง

๏ รักจึงเป็นเช่นคืนวันที่ผันผ่าน
มีร้าวรานและสุขล้นจนลุ่มหลง
และแปรผันเหมือนวันคืนไม่ยืนยง
เกินจะรู้รักจบลงตรงที่ใด

๏ นั่นคือความรัก...
ฤาจักจำกัดนิยามได้
ระยะทางของความรักยังแสนไกล
ตราบที่มีหัวใจ...จงเดินทาง ๚ะ๛