ฉันรู้สึกว่าฉันกำลังพยายามแสวงหาสารพันภาระมาแบกให้เต็มไหล่ทั้งสองข้าง เพื่อไม่ให้หัวใจได้มีเวลาหยุดคิดและแสวงหาสิ่งที่ขาดหายไป...
แต่ฉันอาจจะรู้ หรือไม่รู้... ภาระที่แสนหนักอึ้งที่ฉันพยายามขนมาทับถมตัวเอง กลับไม่สามารถถมช่องว่างในหัวใจที่กลวงเปล่าเพราะถูกความเหงากัดกินได้
ฉันถามตัวเองอีกครั้งด้วยคำถามที่หัวใจรู้สึกมาตลอด แต่คำตอบที่ได้คือความมืดมิดและเงียบงัน ฉันจึงเลือกความนิ่ง... นิ่งเพื่อรอโดยมีเพียงความหวังเป็นแสงเทียนริบหรี่นำทาง รอจนกว่าอุษาสางจะระบายเส้นขอบฟ้า จนกว่าแสงรำไรจะโปรยหว่านลงบนผืนดิน จนกว่าเส้นทางที่ถูกอนธกาลกลืนกินจะเผยร่าง เมื่อนั้นฉันคงจะกล้าก้าวเดินต่อไป กล้าออกเดินเพื่อแสวงหาสิ่งที่ขาดหายไปอีกครั้ง...
... สิ่งที่ขาดหาย
ตอบลบบางที บางครั้ง คนเราก็พยายามหาอะไรมากมายมาถมความรู้สึกนั้น
ความรู้สึกที่ว่า มันขาดหาย และว่างเปล่า
... การพักผ่อน นิ่งเงียบ บ้าง
อาจเป็นทางออกที่ดีที่สุดนะคะ ใช้ชีวิตเหมือนไม่เคยเจอสิ่งนั้นมาก่อน
ไม่เคยสูญเสียอะไรไป ระหว่างเดินทาง
... การแสวงหา
ไม่ใช่ คำตอบของทุกอย่าง ไม่ผิดที่จะคิด ไม่ผิดที่จะรอ แต่เมื่อไหร่ที่เราหยุดแสวงหา เมื่อนั้นจะพบคำตอบของทุกอย่าง
ปล. เป็นคำกล่าวจากใจตัวเองมากกว่าค่ะ
...กระต่าย
เป็นคำกล่าว "จากใจ" ที่ "จับใจ" ครับ สิทธารถะของแฮร์มัน เฮสเซเองก็ค้นพบความจริงข้อนี้เช่นกัน
ตอบลบ"การแสวงหา ไม่ใช่คำตอบของทุกอย่าง ไม่ผิดที่จะคิด ไม่ผิดที่จะรอ แต่เมื่อไหร่ที่เราหยุดแสวงหา เมื่อนั้นจะพบคำตอบของทุกอย่าง"