ศฤงคารวสาน

พอดีกลับบ้าน ได้ไปจัดระเบียบหนังสือที่สะสมมาตลอดชีวิตให้เข้าที่ เลยมีโอกาสได้รื้นค้นหนังสือเก่า ๆ สมุดเก่า ๆ สมัยมัธยมมาอ่านเล่น จึงได้พบกลอนบทหนึ่ง อ่านแล้วฮามาก ไม่คิดว่าตัวเองจะเขียนกลอนอกหักได้ "แรง" ขนาดนี้ ดูจากวันที่เขียนคือ 18/05/2004 ประมาณห้าปีที่แล้ว...ก็คงไม่พ้นช่วงจะจบมัธยม เอ... ช่วงนั้นมีอะไรดลใจให้เขียนกลอนได้แบบนี้ ก็ลองไปสืบหาเองละกันนะ อิอิ เลยเอามาลงไว้เป็นที่ระลึก และระทึกครับ
ปล.1 ขออภัย "เธอ" คนนั้นที่กลอนนี้กล่าวถึง ตอนนี้ผมแก่แล้ว เรื่องเก่า ๆ ลืมไปหมดแล้ว จึงขอแสดงความยินดีกับเขาคนนั้นที่คบกันอยู่ด้วยความจริงใจอย่างที่สุดครับ
ปล.2 ถึงตอนนี้ผมจะกำลังอกหัก รักคุด ตุ๊ดเมิน แต่ก็ไม่ได้ต้องการให้กลอนบทนี้พาดพิงไปถึง "เธอ" คนปัจจุบัน (ที่เป็นอดีตไปแล้ว) ที่เอามาลงก็เพื่อเก็บกลอนไว้เป็นอนุสรณ์รักร้าว หากไม่สบายใจก็ขออภัยครับ
ปล.3 (บอกตัวเอง) ถ้ามรึงไม่สบายใจนักก็ไม่ต้องลงเดะ จะขออภัยไรมากมาย - เออน่ะ จะลง มีปัญหามะ เก็บไว้ในเครื่องเดี๋ยวหาย

ศฤงคารวสาน

๏ วิเวกหวีดหวิววางอ้างว้างนัก
พิไรรักรื่นรมย์ไม่สมสิ้น
ใจเจียนขาดอาจดับอับอาจินต์
หวังถวิลเวียนว่ายวายวิญญาณ์

๏ จำตัดใจจากจรเจ้ายากนัก
ตัดใจรักลาญลับอับจนกว่า
จำใจจนหม่นหมิ่นสิ้นชีวา
ว่ายวังวนวุ่นว้าว่ายังรัก

๏ เพียงหม่นหมองมองมืดใจจืดจด
ใครกำหนดชะตาต้องปองประจักษ์
เพียงเมียงมองม่านน้ำตามิพาพัก
ใจร้าวหนักรักแยกแตกตกตาม

๏ คำคนเคยข้างใจใสสดซื่อ
เพียงพลิกมือมืดหม่นคนคอยหยาม
ทำซื่อใสใจนุชแสนสุดทราม
เพียงทำห้ามหักห่อนผ่อนมารยา

๏ ถาม?มนุษย์มอบใจใดดลดิษฐ์
ฤาแค่คิดคอยคะนึงรำพึงหา
เพียงตัวตนตาต้อง-มองแต่ตา
มองวิญญาณ์อย่าหวังเพียงฟังยิน

๏ มธุรสปดเปื้อนที่เอื้อนเอ่ย
คอยเฉลยความเฉลียวเทียวถามสิ้น
แท้เพียงถ้อยเท็จลวงหลอกเล่นลิ้น
สมดังจินต์จึงผลักพี่พ้นทาง

๏ น้ำตารินไหลนองอาบสองแก้ม
ใจเจ้าแย้มยิ้มรับเขาเข้าเคียงข้าง
ใจพี่เจ็บจำจดไม่จืดจาง
เจ้าปล่อยร้างพี่ทุเรศดังเศษดิน

๏ ปวดปานปืนยืนจ้องมิป้องปัด
ไกลั่นซัดทรุดแสบแปลบใจสิ้น
เสียงหยามเหยียดเย้ยหยันยังแว่วยิน
เจ็บดวงจินต์เจียวขาดอาฆาตร้าย

๏ ขออวยพรอรอนงค์จงสมรัก
ชอบกันนักขอให้สมอารมณ์หมาย
เป็นนารีริหมิ่นรักศักดิ์ศรีชาย
จะไปตายที่ไหนก็ไป...เชิญ ๚ะ๛


"เศษแก้ว" (นามปากกาช่วงอกหัก) 18/05/2004