อีกสักประมาณ 7 ชั่วโมงข้างหน้า ผมจะไปนั่งหน้าร้านรักบ้านเกิด แถว ๆ อำเภอพิมาย นั่นคือการกลับไปพบกับญาติ ๆ ครั้งแรกในรอบปี และอีกสองวันถัดไป ผมจึงจะได้กลับบ้าน
ผมเคยคิดว่าจะกลับบ้านทันทีที่ส่งงานชิ้นสุดท้ายของเทอมแรก ป.โท แต่ก็ยังไม่ได้กลับเพราะคิดว่าจะหาข้อมูลทำหัวข้อวิทยานิพนธ์ก่อน เพราะโปรแกรมต่อมาคือการเดินทางไปค่ายของ IBook 2009 ช่วง 12 - 15 ตุลาคม หลังจากนั้นจึงจะกลับบ้านยาวจนเปิดเทอม
แต่แล้วเคราะห์ก็ซ้ำ กรรมก็ซัด เมื่อ "งานเข้า" ในวันที่ 21 ตุลาคม ที่ต้องมาฟังคุณจ๋อ กฤษกร คอมเม้นต์งานที่เผาส่งไปเมื่อตะกี้ และวันที่ 25 ตุลาคมก็ต้องมาเขียนงานให้ TK Park
และจุฬาฯ ดันรีบเปิดในวันที่ 26 ตุลาคม จากที่ผมเคยคิดว่าคงเปิดสักต้นเดือน!
เวลาในการนอนตีพุงอยู่บ้าน จึงหดสั้นเหลือแค่ 19 ถึงวันที่ 21 ตอนเช้า นับเป็นการกลับบ้านที่สั้นที่สุดในรอบ 22 ปี และเป็นการกลับบ้านที่ไม่สบายใจมากนัก เนื่องด้วยมีภาระห้อยท้ายมากมายเป็นภูเขาเลากา
งานเขียนให้ TK Park และ IBook
งานวิจารณ์ในบล็อก YoungThai
หัวข้อ Thesis ที่ไม่ชัดเจนเสียที จึงยังไม่มีหน้าเข้าไปหาอาจารย์
อย่างไรก็ตาม ชีวิตนี้ก็ยังต้องสู้ต่อไป ผมจึงขออนุญาตทุกท่าน ทั้งชาว TK กลุ่มกำลังก้าว กลุ่ม YoungThai ฯลฯ เพื่อลากลับบ้าน หลายคนอาจจะไม่เข้าใจว่า กลับบ้านแล้วยังไงฟะ ต้องร่ำลาอย่างกับจะหายสาบสูญ ต้องขออนุญาตเรียนว่า การกลับบ้านในที่นี้ของผมเป็นการกลับแบบตัดขาดจากโลกภายนอก เนื่องจากที่บ้านไม่มีอินเตอร์เน็ต แน่นอนว่าโทรศัพท์เข้าถึงแล้ว และจะใช้เน็ตฟรีขององค์การฯ ก็ได้ แต่คอมที่บ้านดันต่อเน็ตฟรีไม่เคยติด จึงจำต้องหายสาบสูญไปหลายวันด้วยประการฉะนี้
แล้วจะมาสานต่ออีกหลาย ๆ ภารกิจให้เสร็จสิ้นไปเมื่อกลับมาอีกครั้ง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น