พิมพิลาไลย

ไม่ได้อยากเห็นตัวละครที่ถูกสร้างตามแบบแผนในวรรณคดี (แบบที่เค้าเล่า ๆ กันมา) แต่อยากเห็นมนุษย์คนหนึ่งซึ่งหวานซึ้งดูดดื่มกับรักแรกที่ไม่เคยเลือนราง มนุษย์คนหนึ่งซึ่งเคยเรียนรู้ ผิดพลาด เจ็บปวด อ่อนไหว ครวญคร่ำร่ำไห้ ยึดยื้อและปล่อยวางบางห่วงโซ่ความสัมพันธ์ที่รัดรึงร้าวใจ มนุษย์คนหนึ่งซึ่งใช้เวลาค่อนชีวิตค้นหาตัวตนและตำแหน่งแห่งหนที่จะยืนอยู่ตรงนั้น และกล้าที่จะบอกกับคนอื่นได้อย่างเต็มปากว่า นี่แหละคือตัวฉัน ท่ามกลางสังคมที่ฉุดกระชากลากถูพร้อมตะโกนใส่หูเธอว่าเธอจะต้องเป็นอย่างนั้นเป็นอย่างนี้ หากมีใครเขียนให้พิมพิลาไลยกลายเป็นมนุษย์ที่มีเลือดเนื้อและน้ำตาขึ้นมาได้ ความตายของเธอจะไม่สูญเปล่า เพราะตัวละครที่ทำให้หัวใจของคนอ่านสั่นไหวจะไม่มีวันตายไปจากหัวใจผู้อ่าน