:: พื้นที่รวบรวมงานเขียนเก็บเล็กผสมน้อยเป็นไทม์แมชชีนความรู้สึกของวันวาน ::
วันพุธที่ 30 พฤศจิกายน พ.ศ. 2559
อำลาครูจิ๋ว
คือบุคคลผู้ควรค่าเรียกว่า "ครู"
มิใช่ผู้บังคับบัญชาชี้นิ้วสั่ง
หลายคราเราประมาทเคยพลาดพลั้ง
ครูก็ยังเมตตาเอื้ออาทร
สามปีที่ไม้ใหญ่ให้ร่มเงา
พวกเราได้เรียนรู้คำครูสอน
จำเนียรกาลผ่านวาระจะจากจร
ดวงใจจึงอาวรณ์ไม่เว้นวาย
เหล่าเด็กเด็กเคยเดินตามหลังผู้ใหญ่
พอครูเดินลับไปก็ใจหาย
หนทางเวิ้งว้างเปล่าดาย
ไม่มีแสงแห่งจุดหมายมานำทาง
ภูมิใจที่ได้ติดตามครู
ได้รับใช้ได้เรียนรู้อยู่ไม่ห่าง
คำสอนครูอยู่ในใจไม่เคยจาง
ครูแผ้วถางทางเดินไว้ให้ก้าวมา
พระคุณครูจากวันนั้นถึงวันนี้
คงไม่มีสิ่งใดจะสมค่า
จึงกลั่นถ้อยร้อยรสพจนา
เป็นบทกวีอำลาอาลัยรัก
๓๐ พฤศจิกายน ๒๕๕๙
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น