"ทำไมคุณถึงทำแบบนี้" เธอตะโกนลั่น "เอาฉันไปเพ้อพร่ำรำพันเป็นตุเป็นตะ หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ ฉันไม่อยากเป็นหญิงสาวในบทกวีของคุณ"
"แล้วคุณจะให้ผมทำยังไง" ผมตอบเธอด้วยน้ำเสียงโรยแรง "นับแต่วันที่ผมเห็นหน้าคุณ ผมก็ตายไปแล้ว คุณเข้าใจความหมายนี้ไหม---"
เธอสั่นศีรษะ หรี่ตามองผมราวกับกำลังจ้องคนเสียสติ
"ทุกอย่างที่เป็นตัวผมตายไปหมดแล้ว เหลือก็แต่คุณ---แววตาสดใสของคุณ ริมฝีปากบางของคุณ น้ำเสียงอ่อนโยนของคุณ ทุกอย่างที่เป็นคุณกลายเป็นทุกอย่างในชีวิตผม หัวใจของผมยังเต้นอยู่เพื่อคุณคนเดียว---แล้วมันจะเป็นไปได้อย่างไรที่จะให้ผมเอาคุณออกไปจากบทกวีที่ผมเขียน แม้เพียงช่องว่างระหว่างวรรคตอนที่อัดแน่นด้วยความครุ่นคำนึงถึงคุณ หรือเพียงเศษเสี้ยวหนึ่งของสำเนียงอักขระอันอ่อนหวานซึ่งรอยยิ้มละมุนละไมของคุณเผยร่างอยู่ตรงนั้น"
๒๑ มีนาคม ๒๕๕๖
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น