ขณะฉันจะผายลม...
ดิ่งจมเวิ้งในใจเงียบสงัด
คลื่นลมถล่มซ้ำกระหน่ำซัด
โครกครากค่อยชัดถนัดนัย
ท่ามกลางฝูงชน
ผู้คนมากมายจะผายไฉน
ผายมือนั่นหนอพอทำใจ
แต่ผายลมเหม็นบรรลัยไม่ไหวนะ!
สูงเพียงห้าชั้น
กลับต้องกลั้นกล้ำกลืนฝืนทุกขณะ
ถูกพิษลมโจมตีทุกระยะ
ลิฟต์เหมือนจะยาวนานกว่าล้านชั้น
ห้า - - - - สี่ - - - - - - - - - สาม - - - - - - - - - - - -
คอยถามตัวเองอยู่นั่น
ชั้นหนึ่งถึงเมื่อไหร่!!! เมื่อไหร่กัน!!!!!
ลมปราณมาประจันจะออกแล้ว!!!!!!!!!!!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น