อดีตและศรัทธา

เพราะมีอดีต เราจึงมีรากเหง้า และเพราะมีศรัทธา เราจึงมีสีสัน

รากเหง้า...

ขุดกล้วยไม้จากป่าใหญ่มาปลูกในกระถางเล็ก ๆ สีสันสวยงาม หากกล้วยไม้พูดได้ บางทีมันอาจจะไม่คร่ำครวญ ไม่ร้องไห้โหยหาป่าอย่างที่เราคิด เพราะกล้วยไม้อาจจะตื่นตาตื่นใจกับสีสันของเมืองหลวง ต่อเมื่อได้นำกล้วยไม้กลับไปปลูกในป่า ตอนนั้นกล้วยไม้อาจจะเพิ่งรู้ตัวว่า ไม่มีดินที่ไหนอีกแล้วที่จะเหมาะกับตนมากกว่าที่ป่าแห่งนี้

เราทุกคนก็เหมือนกล้วยไม้ พลัดบ้านพลัดถิ่นมาหลงสีสันน่าตื่นตาของเมืองหลวง และคิดว่าตนไม่สามารถกลับไปใช้ชีวิตแบบเดิมที่บ้านได้อีกแล้ว ทั้งที่จริงรากเหง้าของชีวิตไม่มีวันจะตัดขาดได้ไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าไร

สีสัน...

ดอกไม้สองดอกเป็นดอกไม้อิสระ มันจะดูดน้ำสีอะไรจากพื้นดินก็ได้เพื่อที่จะมีสีตามต้องการ ดอกแรกเป็นดอกที่สักแต่จะดูดน้ำสีอะไรก็ได้ขึ้นมาพอให้อยู่รอดไปได้วัน ๆ ดอกที่สองพยายามที่จะดูดสีแดงซึ่งเป็นสีที่ดูดยากที่สุด เพราะมันฝันจะเป็นดอกกุหลาบสีสวย ตัวแทนแห่งความรัก แม้จะต้องใช้ความอดทนอย่างหนักก็ตาม

ในที่สุด ดอกไม้ดอกที่สองก็ได้กลายเป็นดอกกุหลาบสีสันสวยงามอย่างที่ใจปรารถนา เพื่อเป็นดอกไม้สำหรับส่งต่อความรักให้แก่คนอื่นต่อไป ขณะที่ดอกไม้ดอกแรกตอนนี้เป็นเพียงดอกไม้ไร้ชื่อ มีสีผสมปนเปกันจนแทบจะดูไม่ได้ และรอวันเหี่ยวแห้งไปอย่างไร้ค่า

แต่น่าแปลก คนหลายคนมักจะเลือกเป็นดอกไม้ดอกแรก โดยอาจจะแอบหวังอยู่ลึก ๆ ว่า ถ้าบังเอิญ น้ำสีที่สักแต่จะดูด ๆ ขึ้นมาอาจผสมกันเป็นสีสันสวยงาม ทั้งที่โลกของความเป็นจริงแทบจะไม่มีโอกาสเป็นไปได้เลย

หากไร้ซึ่งอดีตและศรัทธา เราก็คงไม่มีที่มาและที่ไป เป็นต้นไม้ไร้ค่า ไร้ซึ่งรากเหง้าและสีสัน

อดีตและศรัทธา จึงไม่ใช่สิ่งที่มนุษย์ควรจะมี แต่เป็นสิ่งที่มนุษย์ไม่อาจไม่มีต่างหาก