กาพย์สุรางคนางค์
๏ ความเศร้าเร้ารุม เหมือนไฟเข้าสุม ร้อนรุ่มภายใน
ดังต้องคมมีด มุ่งกรีดกลางใจ เมื่อเจ้าจากไป
กับใครอีกคน
๏ น้ำตารินหลั่ง เมื่อย้อนยามหลัง ช่างแสนสุขล้น
เจ้าลืมสิ้นแล้ว แม่แก้วโกมล ผีใดมันดล
ให้คนเปลี่ยนไป
๏ เสียแรงพี่รัก ดวงแดแน่หนัก ทุกห้องหัวใจ
ทั้งสี่ห้องหอ ไม่รอผู้ใด เป็นสิทธิทรามวัย
ที่ได้ครอบครอง
๏ เจ้ากลับลืมพี่ ลืมคู่ชีวี เคยคู่สู่สอง
เมื่อพบคนใหม่ หัวใจเจ้าปอง ชาติเชื้อวันทอง
ย่อมต้องสองใจ
๏ เสียแรงเกิดมา เป็นชาติอาชา กลับต้องร้องไห้
น้ำตารินหลั่ง คับคั่งความนัย เถิดหักห้ามไว้
อย่าได้จาบัลย์
๏ น้ำใจนารี หารักแท้มี เพียงภาพในฝัน
จักหักใจห้าม สิ้นความผูกพัน จากนี้ขาดกัน
จนวันสิ้นลม ๚ะ๛
*ขอบคุณภาพประกอบจาก imageshack.com
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น